روز پرچم؛ حماسه‌ای از وحدت و شکوه در امارات متحده عربی
امروز، سوم نوامبر، با عنوان «روز پرچم» در تقویم امارات متحده عربی می‌درخشد؛ یکی از باشکوه‌ترین و پرآوازه‌ترین مناسبت‌های ملی این سرزمین که چون نگینی بر تاج وحدت و هویت ملی می‌تابد.
این روز، نه تنها نمادی از غرور و افتخار برای شهروندان و ساکنان است، بلکه دریچه‌ای گشوده به سوی ابراز عشق بی‌کران و وفاداری ژرف به کشوری که رفاه و آسایش را چون گوهری گران‌بها به آن‌ها ارزانی داشته است. در این روز، کشور امارات متحده عربی با رنگ‌های پرچم ملی آراسته می‌شود و دل‌ها با شور همبستگی می‌تپد.
در سال ۲۰۱۳ میلادی، شیخ محمد بن راشد آل مکتوم، نایب‌رئیس دولت امارات متحده عربی و حاکم پرآوازه دبی، با بصیرتی ستودنی، ایده «روز پرچم» را مطرح کرد؛ روزی که یادمان تولد شیخ خلیفه بن زاید آل‌نهیان، حاکم فقید ابوظبی و معمار اتحاد، است و چون مشعلی فروزان، روح وحدت را در دل‌ها زنده می‌کند.
پرچم امارات متحده عربی، ریشه در عمق تاریخ اتحاد این کشور دارد؛ پرچمی که در دوم دسامبر ۱۹۷۱، با دستان پرتوان شیخ زاید بن سلطان آل‌نهیان، بنیان‌گذار فقید این سرزمین، در دارالاتحاد دبی برافراشته شد. آن لحظه تاریخی، نه تنها استقلال امارات را به جهانیان مژده داد، بلکه آغازگر عهدی نوین از همبستگی و پیشرفت بود.
این پرچم چهاررنگ، شاهکاری از طراحی عبدالله محمد المعینه است که از دل یک مسابقه عمومی برآمد و برگزیده شد. رنگ سرخ، فریاد شجاعت و ایثار؛ سبز، نوید رشد و شکوفایی؛ سفید، پرچمدار صلح و پاکی؛ و سیاه، نماد نفت و ثروت ملی که چون شریان حیاتی، این کشور را به اوج رسانده است.
آیین گرامیداشت پرچم در امارات، منظره‌ای است هم‌نوا و دل‌انگیز: رأس ساعت یازده صبح، از کاخ‌های حکومتی تا خانه‌های مردمی، از وزارتخانه‌ها و مؤسسات دولتی تا شرکت‌های خصوصی و مدارس، همه پرچم را برمی‌افرازند؛ صحنه‌ای که وحدت ملت و دولت را چون آینه‌ای شفاف بازمی‌تاباند. شیخ محمد بن راشد، همواره مردم را به این سنت دعوت می‌کند و می‌فرماید: «پرچم ما همیشه برافراشته خواهد ماند؛ نمادی جاودان از عزت، وحدت و پیشرفت ما.»
این روز، خالی از جلوه‌های هنری نیست؛ شعر ماندگار «یا علمنا» که قلم شیخ محمد بن راشد آن را سروده، چون نغمه‌ای آسمانی طنین‌انداز می‌شود. سرود ملی نواخته می‌شود، نمایشگاه‌های فرهنگی برپا می‌گردد و رژه‌های نظامی، شکوه اتحاد را به نمایش می‌گذارند.
امارات متحده عربی، با هفت امارت گوناگون ـ ابوظبی، دبی، شارجه، عجمان، ام‌القوین، رأس‌الخیمه و فجیره ـ چون بدنی واحد و منسجم، یکی از استوارترین کشورهای جهان است. این سرزمین، در عرصه‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی، اتحادی بی‌مانند آفریده و هویت مشترک و مشارکت مردمی را چون گنجی حفظ کرده است.
حکام امارات، در تصمیم‌گیری‌های داخلی و خارجی، همواره چون زنجیری ناگسستنی به هم پیوسته‌اند و هیچ سایه‌ای از تنش بر پیکره اتحادشان نیفتاده؛ پدیده‌ای که در جهان بی‌همتاست. آن‌ها منافع ملی را بر هر چیز مقدم داشته‌اند؛ میراثی که شیخ زاید بن سلطان آل‌نهیان بنیان نهاد و اکنون شیخ محمد بن زاید آل‌نهیان، با حکمت و دوراندیشی، آن را پاس می‌دارد. از کلام اوست: «اتحاد ما قدرت ماست؛ ما هفت امارتیم، اما یک قلب و یک سرنوشت داریم.»
زندگی در امارات، حتی برای ساکنان سرزمین‌های دور، چون رویایی شیرین است. خدماتی که این کشور ارزانی داشته، دل‌ها را شیفته ارزش‌ها و سنت‌هایش کرده و ساکنان را به مشارکت در مناسبت‌های ملی، چون روز پرچم، برانگیخته است.
ایرانیان مقیم امارات نیز در این خاک، به قله‌های موفقیت رسیده‌اند. آن‌ها امارات را پله‌ای استوار برای ترقی می‌دانند؛ کشوری که فراتر از مرزهای سیاست و جغرافیا، به بشریت می‌نگرد.
دو ماه پیش، همایشی باشکوه با عنوان «امارات ایران را دوست دارد» در دبی برگزار شد و هزاران ایرانی، عشقی وصف‌ناشدنی به این سرزمین ابراز کردند.
مقامات اماراتی به آن‌ها اطمینان دادند: «اینجا خانه دوم شماست؛ امارات از هیچ کوششی برای رفاه و پیشرفت شما دریغ نمی‌کند. شما شریک ساخت و شکوفایی این کشورید و غربت را اینجا حس نخواهید کرد.»
وقتی این قطعات پازل را کنار هم نهیم، امارات را چون درختی تنومند می‌بینیم که در قلب جهانیان ریشه دوانده و آن‌ها را مجذوب خود کرده است. در روز پرچم، مردمان جهان ـ به‌ویژه ایرانیان ـ زیر سایه پرچم امارات می‌ایستند و برای رفاه و پیشرفتی که این کشور به آن‌ها بخشیده، سپاس می‌گزارند.
آنچه ساکنان را به گرامیداشت روز پرچم برمی‌انگیزد، نگاه بی‌تعصب حکام و شهروندان امارات است. جغرافیا، دین، قومیت یا ملیت، هیچ‌گاه مانع پیشرفت نشده؛ بلکه هر کس با باور و هویت خویش، از فرصت‌های برابر بهره برده و به سوی آرمان‌هایش پرواز کرده است.
حقیقتاً، «روز پرچم» نه تنها جشنی ملی، که عهدی دوباره با ارزش‌های اتحاد و وفاداری به رهبری است؛ عهدی که امارات را به قله‌های رفیع جهان رسانده. این کشور، با همبستگی بی‌مانند، بزرگ‌ترین دستاوردها را در عرصه بین‌المللی آفریده و راهی روشن پیش رو دارد؛ شهروندانی که در رفاه و آرامش غوطه‌ورند و ساکنانی از اقصی نقاط جهان که در این سرزمین، به زندگی‌ای شایسته و شغلی پربار دست یافته‌اند.روز پرچم؛ حماسه‌ای از وحدت و شکوه در امارات متحده عربی
امروز، سوم نوامبر، با عنوان «روز پرچم» در تقویم امارات متحده عربی می‌درخشد؛ یکی از باشکوه‌ترین و پرآوازه‌ترین مناسبت‌های ملی این سرزمین که چون نگینی بر تاج وحدت و هویت ملی می‌تابد.
این روز، نه تنها نمادی از غرور و افتخار برای شهروندان و ساکنان است، بلکه دریچه‌ای گشوده به سوی ابراز عشق بی‌کران و وفاداری ژرف به کشوری که رفاه و آسایش را چون گوهری گران‌بها به آن‌ها ارزانی داشته است. در این روز، کشور امارات متحده عربی با رنگ‌های پرچم ملی آراسته می‌شود و دل‌ها با شور همبستگی می‌تپد.
در سال ۲۰۱۳ میلادی، شیخ محمد بن راشد آل مکتوم، نایب‌رئیس دولت امارات متحده عربی و حاکم پرآوازه دبی، با بصیرتی ستودنی، ایده «روز پرچم» را مطرح کرد؛ روزی که یادمان تولد شیخ خلیفه بن زاید آل‌نهیان، حاکم فقید ابوظبی و معمار اتحاد، است و چون مشعلی فروزان، روح وحدت را در دل‌ها زنده می‌کند.
پرچم امارات متحده عربی، ریشه در عمق تاریخ اتحاد این کشور دارد؛ پرچمی که در دوم دسامبر ۱۹۷۱، با دستان پرتوان شیخ زاید بن سلطان آل‌نهیان، بنیان‌گذار فقید این سرزمین، در دارالاتحاد دبی برافراشته شد. آن لحظه تاریخی، نه تنها استقلال امارات را به جهانیان مژده داد، بلکه آغازگر عهدی نوین از همبستگی و پیشرفت بود.
این پرچم چهاررنگ، شاهکاری از طراحی عبدالله محمد المعینه است که از دل یک مسابقه عمومی برآمد و برگزیده شد. رنگ سرخ، فریاد شجاعت و ایثار؛ سبز، نوید رشد و شکوفایی؛ سفید، پرچمدار صلح و پاکی؛ و سیاه، نماد نفت و ثروت ملی که چون شریان حیاتی، این کشور را به اوج رسانده است.
آیین گرامیداشت پرچم در امارات، منظره‌ای است هم‌نوا و دل‌انگیز: رأس ساعت یازده صبح، از کاخ‌های حکومتی تا خانه‌های مردمی، از وزارتخانه‌ها و مؤسسات دولتی تا شرکت‌های خصوصی و مدارس، همه پرچم را برمی‌افرازند؛ صحنه‌ای که وحدت ملت و دولت را چون آینه‌ای شفاف بازمی‌تاباند. شیخ محمد بن راشد، همواره مردم را به این سنت دعوت می‌کند و می‌فرماید: «پرچم ما همیشه برافراشته خواهد ماند؛ نمادی جاودان از عزت، وحدت و پیشرفت ما.»
این روز، خالی از جلوه‌های هنری نیست؛ شعر ماندگار «یا علمنا» که قلم شیخ محمد بن راشد آن را سروده، چون نغمه‌ای آسمانی طنین‌انداز می‌شود. سرود ملی نواخته می‌شود، نمایشگاه‌های فرهنگی برپا می‌گردد و رژه‌های نظامی، شکوه اتحاد را به نمایش می‌گذارند.
امارات متحده عربی، با هفت امارت گوناگون ـ ابوظبی، دبی، شارجه، عجمان، ام‌القوین، رأس‌الخیمه و فجیره ـ چون بدنی واحد و منسجم، یکی از استوارترین کشورهای جهان است. این سرزمین، در عرصه‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی، اتحادی بی‌مانند آفریده و هویت مشترک و مشارکت مردمی را چون گنجی حفظ کرده است.
حکام امارات، در تصمیم‌گیری‌های داخلی و خارجی، همواره چون زنجیری ناگسستنی به هم پیوسته‌اند و هیچ سایه‌ای از تنش بر پیکره اتحادشان نیفتاده؛ پدیده‌ای که در جهان بی‌همتاست. آن‌ها منافع ملی را بر هر چیز مقدم داشته‌اند؛ میراثی که شیخ زاید بن سلطان آل‌نهیان بنیان نهاد و اکنون شیخ محمد بن زاید آل‌نهیان، با حکمت و دوراندیشی، آن را پاس می‌دارد. از کلام اوست: «اتحاد ما قدرت ماست؛ ما هفت امارتیم، اما یک قلب و یک سرنوشت داریم.»
زندگی در امارات، حتی برای ساکنان سرزمین‌های دور، چون رویایی شیرین است. خدماتی که این کشور ارزانی داشته، دل‌ها را شیفته ارزش‌ها و سنت‌هایش کرده و ساکنان را به مشارکت در مناسبت‌های ملی، چون روز پرچم، برانگیخته است.
ایرانیان مقیم امارات نیز در این خاک، به قله‌های موفقیت رسیده‌اند. آن‌ها امارات را پله‌ای استوار برای ترقی می‌دانند؛ کشوری که فراتر از مرزهای سیاست و جغرافیا، به بشریت می‌نگرد.
دو ماه پیش، همایشی باشکوه با عنوان «امارات ایران را دوست دارد» در دبی برگزار شد و هزاران ایرانی، عشقی وصف‌ناشدنی به این سرزمین ابراز کردند.
مقامات اماراتی به آن‌ها اطمینان دادند: «اینجا خانه دوم شماست؛ امارات از هیچ کوششی برای رفاه و پیشرفت شما دریغ نمی‌کند. شما شریک ساخت و شکوفایی این کشورید و غربت را اینجا حس نخواهید کرد.»
وقتی این قطعات پازل را کنار هم نهیم، امارات را چون درختی تنومند می‌بینیم که در قلب جهانیان ریشه دوانده و آن‌ها را مجذوب خود کرده است. در روز پرچم، مردمان جهان ـ به‌ویژه ایرانیان ـ زیر سایه پرچم امارات می‌ایستند و برای رفاه و پیشرفتی که این کشور به آن‌ها بخشیده، سپاس می‌گزارند.
آنچه ساکنان را به گرامیداشت روز پرچم برمی‌انگیزد، نگاه بی‌تعصب حکام و شهروندان امارات است. جغرافیا، دین، قومیت یا ملیت، هیچ‌گاه مانع پیشرفت نشده؛ بلکه هر کس با باور و هویت خویش، از فرصت‌های برابر بهره برده و به سوی آرمان‌هایش پرواز کرده است.
حقیقتاً، «روز پرچم» نه تنها جشنی ملی، که عهدی دوباره با ارزش‌های اتحاد و وفاداری به رهبری است؛ عهدی که امارات را به قله‌های رفیع جهان رسانده. این کشور، با همبستگی بی‌مانند، بزرگ‌ترین دستاوردها را در عرصه بین‌المللی آفریده و راهی روشن پیش رو دارد؛ شهروندانی که در رفاه و آرامش غوطه‌ورند و ساکنانی از اقصی نقاط جهان که در این سرزمین، به زندگی‌ای شایسته و شغلی پربار دست یافته‌اند.
