افسردگی در ایران، جایی که هرچه می‌دوی، هدف دورتر می‌شود

بی‌پولی، بیکاری، تبعیض و نبود آزادی‌های اجتماعی و سیاسی مجموعه‌ای است که در هرکجای کره خاکی افق دید شهروندان به آینده را تیره می‌کند. این افق اکنون در ایران تیره‌تر از همیشه به نظر می‌رسد

بی‌پولی، بیکاری، تبعیض و نبود آزادی‌های اجتماعی و سیاسی مجموعه‌ای است که در هرکجای کره خاکی افق دید شهروندان به آینده را تیره می‌کند. این افق اکنون در ایران تیره‌تر از همیشه به نظر می‌رسد. جامعه‌ای که این روزها کورسویی از امید به آینده را می‌جوید. 

پس از ساقط کردن هواپیمای اوکراینی توسط سپاه پاسداران، گزارشگر کانال دو تلویزیون آلمان (ZDF) در ایران به میان مردم رفت و پای صحبت‌های آنان نشست. در میان مصاحبه‌شوندگان همسر فرهاد نیکنام، یکی از قربانیان هواپیمای اوکراینی هم بود که علت تصمیم خود و همسرش برای زندگی در کانادا را این گونه توضیح داد: «ما اصلا نمی‌خواستیم ایران را ترک کنیم اما همه دوستان‌ مان رفته بودند. ما جزو آخرین کسانی بودیم که تصمیم به رفتن گرفتیم. وقتی دختر مان به دنیا آمد می‌خواستیم در محیطی بزرگ شود که از نظر روانی سالم است».

برخوردار نبودن گروه قابل توجهی از مردم در ایران از "روانی سالم" چیزی است که در بسیاری گزارش‌های رسمی نیز تکرار می‌شود و هرسال آمار آن بالاتر می‌رود. اخیرا وزیر بهداشت از افزایش دو برابری افسردگی در ایران طی ۲۵ سال اخیر خبر داده است.

بهروز بنیادی، نماینده عضو کمیسیون بهداشت مجلس درباره افزایش افسردگی در ایران به روزنامه اعتمادآنلاین می‌گوید که علاوه بر افسردگی به عنوان یک بیماری «گاهی هم مقصود افسردگی اجتماعی است؛ یعنی نشاط، شادابی، طراوت، امید به زندگی و امید به آینده در جامعه وجود ندارد».

به گفته این نماینده مجلس: «نشاط، شادابی، طراوت، امید به زندگی و امید به آینده از شاخص‌هایی است که در کشور ما رو به کاهش رفته. این موضوع نشان می‌دهد جامعه سرزنده قبلی ما دچار آسیب شده است. عوامل مختلفی در افسردگی اجتماعی دخیل است که شاید بیکاری در رأس آن باشد».

در گزارش کانال دو تلویزیون آلمان دو جوان دیگر جلوی دوربین می‌آیند و آشکارا خشم، بی‌پناهی و ناامیدی خود را به نمایش می‌گذارند. دختری جوان به خبرنگار (ZDF) می‌گوید: «برای رهبری این کشور زندگی ما واقعا بی‌ارزش است». دوست پسر او که در جنبش سبز به امید تغییر به خیابان رفته بود اضافه می‌کند که دیگر نه به خیابان می‌رود، نه چشم‌اندازی برای تغییر می‌بیند.