بازار داغ فیلم‌های امنیتی در ایران
گرایش کارگردان‌ها در سال‌های اخیر برای ساخت فیلم‌های امنیتی روند صعودی داشته‌است
پس از پایان جشنواره فیلم فجر و با یک بررسی کلی درباره فیلم‌های حاضر در آن به خوبی می‌توان مشاهده کرد که گرایش کارگردان‌ها در سال‌های اخیر برای ساخت فیلم‌های امنیتی روند صعودی داشته‌است.
به نقل از خبرگزاری ایرنا، ساخت فیلم‌هایی با سوژه‌های جدید و متفاوت نسبت به گذشته می‌تواند یکی از ویژگی‌های این دوره جشنواره فیلم فجر باشد. در سال‌های اخیر آثار امنیتی، تاریخی و سیاسی مشاهده شده که نه تنها در جشنواره موفق به دریافت سیمرغ شده‌اند، بلکه مورد استقبال مردم هم قرار گرفته‌اند؛ آثاری چون: «ماجرای نیمروز»، «رد خون»، «شبی که ماه کامل شد»، «دیدن این فیلم جرم نیست» و نمونه‌های بارزی از این رویکرد هستند.
جشنواره ۳۸ و چند فیلم امنیتی
در سال‌های گذشته هم آثاری با تم امنیتی نسبتا موفق بوده؛ «آژانس شیشه‌ای»، «به رنگ ارغوان»، و «نفوذی» اما این فیلم‌ها به‌صورت متوالی و بر اساس وقایع تاریخی – سیاسی ساخته نشده بودند. ساخت و استقبال از دو اثر «روز صفر» و «لباس شخصی» در سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر نشان می‌دهد ذائقه فیلمسازان و حتی مردم به سوی چنین سوژه‌هایی کشش پیدا کرده و حرفی برای گفتن دارند.
روز صفر خوش‌ساخت‌تر
عزیزالله حاجی‌مشهدی منتقد فیلم و مدرس سینما درباره گرایش کارگردان‌ها به ساخت آثاری با سوژه‌های امنیتی در سال‌های اخیر و کیفیت چنین فیلم‌هایی گفت: «امسال با موضوع مشخص مسائل امنیتی، شاهد دو نمونه جدید (لباس شخصی و روز صفر) بوده‌ایم؛ این آثار با استفاده از عوامل فنی و حرفه‌ای نه چندان با سابقه و به طور مشخص با دعوت از کارگردان یا عواملی تولید می‌شود که هنوز کارنامه چندان پُر و پیمانی در فیلم‌سازی حرفه‌ای ندارند. از میان دو فیلم امسال، به لحاظ کیفیت و ساختار سینمایی، روز صفر (ساخته سعید ملکان) کار خوش‌ساخت‌تر و منسجم‌تری به نظر می‌رسد».
رنگ و بوی سیاسی – عقیدتی فیلم‌های امنیتی
وی درباره ضرورت ساخت و کیفیت این فیلم‌ها بیان کرد: «اگرچه سینمای ما به انواع موضوعات و مضامین، گونه‌ها و شاخه‌های مختلف نیاز دارد اما نباید فراموش کرد در حالی که در جامعه صدها موضوع، مشکل و مسئله مهم برای مطرح کردن در فضای یک فیلم سینمایی یا مستند وجود دارد، پرداختن به موضوعی مثل رفتار و عملکرد فلان گروه چپ در نخستین سال‌های دهه ۶۰ شاید چندان اولویت نداشته باشد. متأسفانه در ساخت این‌گونه آثار، اصلی‌ترین دغدغه نویسنده و کارگردان، پُررنگ کردن وجوه اعتقادی و به اصطلاح معمول جنبه‌های سیاسی و عقیدتی این آثار است. به همین دلیل از سایر جنبه‌های فنی و هنری غفلت می‌شود و نتیجه کار، حداکثر به آثار میان‌مایه‌ای بدل می‌شود که بود و نبودشان در رشد و اعتلای سینمای ایران، نقش چندان تعیین‌کننده‌ای ندارد».
