گزارش: «خیانت» دولت بریتانیا به افغان‌هایی که کمکش کرده بودند
بسیاری از افغان‌هایی که به آنها وعده اسکان مجدد در بریتانیا داده شده بود می‌گویند با وجود کمک‌هایی که به کشورهای غربی کرده‌اند اکنون آنها به وعده‌هایشان عمل نمی‌کنند.
نشریه «آبزرور» فاش کرد بر اساس طرح اسکان ملی افغانستان (ACRS) که در ماه ژانویه راه‌اندازی شد، هیچ کسی از افغانستان پذیرفته یا تخلیه نشده است.
طرح اسکان مجدد برای کمک به افغان‌هایی است که برای دولت بریتانیا کار می‌کردند یا وابسته به آن بودند - از جمله کارکنان سفارت انگلیس، معلمان شورای بریتانیا و کسانی که از سوی مقامات طالبان تحت آزار و اذیت قرار می‌گرفتند.
در این گزارش تلاش‌های بریتانیا برای تخلیه افغان‌های آسیب‌پذیر در روزهای پس از سقوط کابل در اوت ۲۰۲۱ به شدت مورد انتقاد قرار گرفته است، به‌ویژه پس از اینکه کسانی که با بریتانیا یا در کنار آن کار می‌کردند، جا گذاشته شدند.
تحقیقات روزنامه آبزرور نشان می‌دهد افرادی که بریتانیا متعهد شده بود در قالب طرح اسکان مجدد به آنها کمک کند، با آزار و اذیت و طالبان مواجه شده‌اند. و در موارد دیگر، اعضای خانواده‌شان ربوده شده یا جان خود را از دست داده‌اند، زیرا از دسترسی به مراقبت‌های پزشکی محروم شده‌اند.
باتور، ۳۲ ساله، استاد سابق دانشگاه، در سال ۲۰۱۹ کار خود را در شورای بریتانیا آغاز کرد، اما پس از به قدرت رسیدن طالبان در سال گذشته، تهدید به مرگ شد و همین مسئله باعث شد مخفی شده و از همسر و دو فرزندش جدا شود.
روزهای تاریک
گاردین می گوید وقتی نجوا، دختر دو ساله بتور مریض شد، همسرش مجبور شد او را در خانه معالجه کند، زیرا طبق قانون طالبان او از سفر بدون همراه مرد منع شده بود. پس از وخامت شدید وضعیت نجوا، بوتور مجبور شد دخترش را به بیمارستان کودکان ببرد، اما دیگر دیر شده بود.
مدارک پزشکی نجوا حاکی از ابتلای وی به بیماری هپاتیت حاد و مسمومیت خونی بود، در حالی که بعداً اعلام شد که علت مرگ او ایست قلبی بوده است.
شش ماه پس از مرگ نجوا، شورای بریتانیا به بوتور گفت درخواست او در راستای طرح اسکان مجدد و کمک به افغانستان (ARAP) به طور رسمی توسط دولت بریتانیا رد شده و او باید در عوض درخواست خود را به وزارت کشور بدهد.
او احساس می کند دولت بریتانیا به او خیانت کرده است.
بوتور از یک خانه امن به آبزرور گفت: «ما به آنها کمک کردیم. اما اکنون، ما از بریتانیا چنین انتظاری نداشتیم. آنها ما را ناامید کردند. ما نمی‌دانیم چه کنیم، کجا برویم. در این وضعیت امیدی به زنده ماندن نیست. فقط ناامیدی وجود دارد.»
