گزارش اختصاصی از وضعیت زنان مهاجر افغان پس از تسلط طالبان
با گذشت حدود یک سال از آغاز حکومت طالبان، زندگی برای زنان و دختران افغان به خاطر سرکوب‌های این گروه ویران شده و به طور فزاینده‌ای غیرقابل تحمل شده است.
طالبان در مرداد ماه سال گذشته پس از تسلط بر کابل با سرنگونی حکومت اشرف غنی، خود را به نسبت دوره اول حکومتش در دهه ۱۹۹۰، حکومتی میانه‌رو معرفی کرد که به زنان و دختران اجازه کار و ادامه تحصیل را می‌دهد.
با این حال، این گروه حکومتی یکدست مردانه متشکل از عوامل تندروی خود تشکیل داد که مانع حضور دختران در مدارس از سال هفتم تحصیلی به بعد شده است.
این گروه همچنین محدودیت‌هایی برای دسترسی زنان به شغل ایجاد کرده و به زنان دستور داده که چهره خود را بپوشانند.
در عین حال، زنان افغان خارج از کشور نیز تحت تاثیر این سیاست‌های طالبان قرار گرفته‌اند.
خبرنگار «العین فارسی» در این مورد با «لاله» دانشجوی افغان در دانشگاه الازهر مصر مصاحبه‌ای داشته است.
«لاله» درباره این تاثیر گفت: «تسلط دوباره طالبان بر افغانستان روی من و همه همنوعانم که برای تحصیل و ساختن آینده‌ای بهتر کشورمان را ترک کردیم، تاثیرات شدیداً منفی گذاشته است. چون هر یک از ما برای بازگشت دوباره به افغانستان و خدمت به هموطنان‌مان در آینده نزدیک رویا و آرزوهایی داشتیم. اما حالا همه چیز برای زنان افغانستان نابوده شده است.»
وی در ادامه بیان کرد: «ما دیگر به عنوان یک زن حتی از حقوق بشر و اولیه‌مان برخوردار نخواهیم بود، چه رسد به تحقق آن همه آرزو و آرمان مترقی و مدرن...انگار زنان جامعه ما به یکباره به قرن‌ها قبل پرتاب شدند.»
او با اشاره به افزایش سطح تبعیض جنسیتی در افغانستان زیر سایه حکومت طالبان و اعمال محدودیت‌های گسترده علیه زنان این کشور گفت: «زنان از مقام «شهروند» در نظام جمهوری به «رعیت» درجه ۲ در حکومت طالبان سقوط کرده‌اند و در حال حاضر عملا هیچ امکان و اختیاری برای رشد زنان داخل افغانستان نیست؛ چون هر تحرک و اعتراضی محکوم به سرکوب و کشتار و خفقان ظالمانه‌ی قرون وسطایی است.»
این دانشجوی افغان در این مصاحبه تاکید کرد: «جامعه‌ای که زنان و دختران آن از حقوق خويش محروم بوده و نتوانند به صورت آزادانه و نهادینه شده ديدگاه‌ها و خواسته‌های خود را مطرح نمايند، پيشرفت نکرده و به اهداف توسعه پايدار دست نمی‌يابد.»
او افزود: «طالبان زنان افغانستان را از بدیهی‌ترین حقوق سياسي مدني و اجتماعي‌شان محروم کرده‌اند. ما به عنوان زنان و دختران آن سرزمین و به عنوان نیم پیکر جامعه نمی‌خواهیم از حقوق اولیه خود که همانا حق تحصیل، حق کار، حق انتخاب، حق سفر، حق مشارکت و دیگر حقوق بشری خود محروم باشیم. و دست یافتن به این همه تنها با فشارهای دیپلوماتیک و به رسمیت نشناختن حکومت طالبان از طرف جامعه جهانی امکان پذیر خواهد بود.»
لاله در پایان این مصاحبه گفت: «من به اين باورمندم که این ظلم و ستم طالبانی روزی به پایان خواهد رسید، زیرا هر تیره شبی را سحری است.»
