وعده‌های رهبران انقلاب پس از ۴۱ سال محقق نشده است
رهبران انقلاب اسلامی سال ۵۷ در جریان پیروزی انقلاب وعده های متعددی به مردم دادند، اما پس از ۴۱ سال و پشت سر گذاشتن یک نسل، کدامیک از وعده‌های اساسی خمینی و پیروانش محقق شده است؟!
رهبران انقلاب اسلامی سال ۵۷ در جریان پیروزی انقلاب وعده های متعددی به مردم دادند، اما پس از ۴۱ سال و پشت سر گذاشتن یک نسل، کدامیک از وعده‌های اساسی خمینی و پیروانش محقق شده است؟!
به گزارش صدای آمریکا، در روزهای اوج گیری انقلاب و بهمن ۵۷ مهمترین شعار انقلابیون «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» بود و در کنار آن، وعده‌هایی چون زدودن فساد از دستگاه حکومتی و بازگرداندن کرامت انسانی و رفاه اقتصادی به زندگی همه اقشار مردم از سوی رهبران از جمله خمینی داده می‌شد.
• استقلال
رهبران جمهوری ایران و خمینی حکومت پادشاهی ایران را به وابستگی به بیگانگان و دستور گرفتن از آنها متهم می‌کردند. آنها این حکومت را از نظر اقتصادی و سیاسی پیروی سیاست های غرب می دانستند و وعده می دادند که پس از پیروزی انقلاب، حکومتی کاملا مستقل مستقر شود. با این حال، پس از ۴۱ سال از انقلاب ، حکومت جمهوری برای پیشبرد سیاست خارجی و حتی منطقه‌ای خود به شدت به دو ابرقدرت دیگر، روسیه و چین، وابسته است. روسیه، البته تا هنگامی که منافع آن به خطر نیافتد، در شورای امنیت سازمان ملل حامی جمهوری است. در سیاست های منطقه ای نیز برای نجات حکومت بشار اسد که مورد حمایت شدید تهران است، وارد عمل شد و نیروی هوایی و مشاوران نظامی خود را به آن کشور فرستاد. این رژیم نیز در مقابل سیاست های سلطه طلبانه روسیه در اروپای شرقی و آسیای میانه سکوت می‌کند.
چین نیز از حامیان این رژیم محسوب می‌شود و البته هرگاه ارتباط تجاری رژیم با چین قطع شود باید منتظر بحران مالی و اقتصادی در ایران بود؛ چرا که مشتری بزرگ نفت و پتروشیمی ایران حتی در مواقع تحریم نیز گاه در نقش منجی به قطع نشدن شریان درآمد این رژیم کمک می‌کند. در ازای این حمایت ها، رهبران ایران که خود را حامی مسلمانان و مظلومان جهان معرفی می کنند، در مقابل سرکوب شدید مسلمانان ایغور چین سکوت کرده اند. در واقع استقلالی که از آن دم می‌زدند، حتی در حد اعتراض به سرکوب شدید مسلمانان چین محقق نشد.
• آزادی
وعده بزرگ انقلابیون سال ۵۷، آزادی بود. بنیانگذار انقلاب در مصاحبه‌های خود از آزادی های سیاسی و فردی مردم دفاع می کرد و در جمله‌ای معروف گفته بود که کمونیست‌ها هم در بیان عقاید خود آزاد هستند.
با این حال، هر چه از ماه‌های اول پیروزی انقلاب می‌گذشت، دایره افرادی که آزادی بیان عقاید خود را داشتند کوچکتر می‌شد. گروه‌های کمونیستی و سوسیالیستی غیرقانونی اعلام شده و اعضای آنها زندانی، شکنجه و اعدام شدند. اعضای گروه‌های ملی-مذهبی و روحانیون منتقد نیز پس از سپری کردن زندان، به شدت محدود شدند. در حوزه مطبوعات و فعالیت‌های فرهنگی، سانسور و توقیف برقرار شد و حتی برای اعمال آن اداره ویژه ای در وزارت ارشاد برپا شد. بسیاری از روزنامه نگاران و نویسندگان، یا به زندان های طولانی محکوم شدند یا حتی در جریان اقداماتی چون قتل‌های زنجیره‌ای جان خود را از دست دادند.
این رژیم که خود با اعتراض خیابانی به پیروزی رسید، اکنون آزادی تجمع‌های مردمی را نیز به رسمیت نمی شناسد. به عنوان نمونه، نیروهای امنیتی این رژیم در سال‌های اخیر با حمله به تجمع‌های مردم، از جمله در اعتراضات آبان امسال، صدها کشته به جای گذاشتند. تجمع‌های صنفی نیز با بازداشت فعالان، از جمله فعالان کارگری و معلمان، و زندانی شدن آنها روبرو شد.
در حوزه آزادی‌های اقلیت‌های مذهبی و آزادی فعالیت اقلیت‌های قومی نیز محدودیت‌هایی که پیش از آن سابقه نداشت اعمال شد. تعداد زیادی از نوکشیان مسیحی، بهائیان، و برخی از یهودیان به اعدام و زندان های طولانی محکوم شدند. بهائیان پس از چهار دهه با محدودیت‌های سخت تری از جمله نداشتن حق تحصیلات دانشگاهی و در مراحلی نداشتن حق کسب و کار روبرو هستند. مسلمانان اهل سنت نیز برای اعمال فرایض خود با محدودیت روبرو هستند و به گفته مولوی عبدالحمید، امام جماعت اهل سنت زاهدان، اهل سنت حتی اجازه داشتن یک نمازخانه را در پایتخت ایران ندارند.
وزارت خارجه آمریکا در گزارش سالانه خود بارها جمهوری ایران را از ناقضان بزرگ حقوق اقلیت های مذهبی و قومی دانسته است. وزارت خارجه آمریکا همچنین با نقض حقوق شهروندی زنان در ایران و برقراری حجاب اجباری اعتراض کرده و زندانی کردن زنان معترض به حجاب اجباری را محکوم کرده است.
در واقع این رژیم نه تنها در حوزه اجتماعی و سیاسی، بلکه در حوزه حقوق فردی و شهروندی نیز آزادی های شهروندان را نقض کرده است.
• مبارزه با فساد و برقراری رفاه اقتصادی
به جز شعارهای سیاسی، رهبران انقلاب در سخنرانی های خود وعده های انقلابی متعددی نظیر مسکن برای همه، توزیع عادلانه منافع اقتصادی، رفاه بیشتر، و ریشه کنی فساد تحت ولایت و هدایت روحانیون نیز میدادند، اما آیا اصولا رهبران جمهوری اسلامی رفاه و برابری اقتصادی برای مردم به ارمغان آوردند؟
وابستگی اقتصاد ایران به نفت پس از ۴۱ سال باقی مانده است، بیشتر کارخانه‌ها بدون سوبسید دولتی یا زیان‌ده هستند یا عملا تعطیل شده‌اند. رشد اقتصادی منفی است، تورم همواره بالای ۲۰ درصد است، قدرت خرید مردم به ویژه برای کالاهایی چون مسکن به شدت کاهش یافته و نرخ بیکاری از ١٢ درصد فراتر رفته است.
در تازه‌ترین گزارش سازمان شفافیت بین المللی در مورد شاخص فساد اداری و اقتصادی در سال ۲۰۱۹ ایران در بین ۱۸۰ کشور در رده ۱۴۶ قرار گرفت.
در مجموع، شعارها و وعده‌های مهم رهبران انقلاب ۴۱ سال پیش نه تنها محقق نشد، بلکه عملکرد آنها پس از چهار دهه موجب شد مردم آبان امسال در اعتراض به فشارهای اقتصادی و سیاسی به خیابانها رفته و خواستار کنار رفتن حاکمان از قدرت شوند.
