کلاس‌های مخفی زنان و دختران افغانستان برای دور زدن طالبان
گزارش روزنامه انگلیسی گاردین نشان می‌دهد زنان و دختران افغان در برابر محدودیت‌های طالبان تسلیم نشده‌اند و مبارزه با تبعیض را با برگزاری کلاس‌های زیرزمینی آغاز کرده‌اند.
بر اساس گزارش گاردین، گروهی از زنان به صورت مخفیانه در گوشه و کنار افغانستان کلاس‌های آموزشی برگزار می‌کنند.
یکی از این زنان مهدیه (نام مستعار) نام دارد که در مسجدی در افغانستان کلاس‌های درسی برگزار می‌کند.
مهدیه به بهانه آموزش قرآن، دختران افغان را جمع کرده است و به آنان تدریس می‌کند.
این زن در گفت‌وگو با گاردین گفت: «من به‌عنوان یک داوطلب این کار را انجام می‌دهم تا از دختران حمایت کنم و به آینده آن‌ها امیدوار باشم... هر روز که درس را شروع می‌کنیم و به پایان می‌رسیم، کمی با آن‌ها صحبت می‌کنم و سعی می‌کنم به آن‌ها انگیزه بدهم. با پیام‌هایی مانند هیچ دانشی هدر نمی‌رود.»
همچنین گروهی از زنان افغان مقیم خارج از کشور نیز کلاس‌های آنلاین راه انداخته‌اند.
آنجلا غیور ساکن بریتانیا از همان روز‌های اول بازگشت طالبان به دختران و محرومیت دختران از آموزش، کلاس‌های آنلاینی را به نام مکتب هرات راه‌اندازی کرد.
آنجلا ده‌ها معلم را بسیج کرده است تا ۱۷۰ کلاس آنلاین را در رشته‌های مختلف ایجاد کنند. این کلاس‌ها عمدتاً از طریق اسکایپ یا تلگرام برگزار می‌شوند.
در دوره اول حکومت طالبان در دهه ۱۹۹۰ میلادی نیز زنان مدارس زیرزمینی زیادی را ایجاد کرده بودند. با این حال در آن زمان به دلیل نبود رسانه‌های اجتماعی، اطلاعات زیادی از این مدارس وجود نداشت.
یکی از این مدارس زیرزمینی که در دهه ۹۰ فعالیت داشت، کارگاه آموزشی سوزن طلایی در شهر هرات بود.
در ظاهر این کارگاه مکانی برای آموزش خیاطی بود، اما در واقعیت کلاس‌های آموزش هنر نویسندگی و داستان‌نویسی بود که استادان دانشکده زبان و ادبیان فارسی دانشگاه هرات برگزار می‌کردند.
در این کارگاه زنان ادیب زیادی تربیت شدند که کسانی چون زنده‌یاد نادیا انجمن، حمیرا قادری، خالده خرسند و شیما قاضی‌زاده، بعد‌ها به‌عنوان چهره‌های ادبی برتر حوزه شعر و داستان‌نویسی در قلمرو زبان فارسی مطرح شدند.
البته طالبان نیز بیکار ننشسته و برای پیدا کردن این مدارس زیرزمینی به‌شدت تلاش می‌کند. کشف این مدارس هم برای برگزار‌کننده و هم برای حاضران می‌تواند خطرساز باشد.
با این حال معلمان نیز روش‌هایی برای نجات از این وضعیت دارند. مثلاً از دختران می‌خواهند که مطابق خواست طالبان لباس بپوشند تا کمتر جلب توجه کنند و در مسیر آمدن به کلاس در گشت‌های طالبان هدف بازجویی قرار نگیرند.
همچنین زمان ارائه دروس کوتاه است و در صورتی‌که بازرسان طالبان به این مدارس وارد شوند، بهانه لازم برای توجیه این اجتماع وجود دارد.
