چرا برزیل همیشه اولین سخنرانی را در جلسات سازمان ملل ایراد می‌کند؟
رسم بر این است که نماینده برزیل در هر جلسه مجمع عمومی سازمان ملل متحد، اولین سخنرانی را ایراد کند. اما چرا؟
در سال‌های اولیه مجمع عمومی، هیچ کشوری نمی‌خواست اولین سخنران باشد و برزیل داوطلبانه برای به عهده گرفتن این نقش پا پیش گذاشت.
از سال ۱۹۴۷، مقرر شده است که سخنرانان به این ترتیب سخنرانی می‌کنند: دبیرکل، سپس برزیل، سپس ایالات متحده به عنوان کشور میزبان.
تنها دو استثنا:
تنها دو بار در تاریخ مجمع عمومی، برزیل به دلیل پروتکل یا دیر رسیدن هیئت نمایندگی، نتوانسته سخنرانی اول را ایراد کند و در عوض سخنرانی دوم را ایراد کرده است.
جلسه سی و هشتم - ۱۹۸۳
جلسه سی و نهم - ۱۹۸۴
نماینده رسمی برزیل در مجمع عمومی سازمان ملل متحد معمولاً موارد زیر بوده است:
وزیر امور خارجه در اکثر جلسات برای دهه‌ها.
رئیس جمهور کشور در جلسات خاصی که پیام‌های سیاسی مهم مطرح می‌شوند.
ترتیب سخنرانی‌ها
هفته‌ای که از ۲۳ سپتامبر هر سال آغاز می‌شود، آغاز فصل دیپلماتیک بین‌المللی است، زمانی که مناظره عمومی سطح بالا برگزار می‌شود و رهبران جهان سخنرانی‌های خود را در مجمع عمومی سازمان ملل متحد ایراد می‌کنند.
پس از ایالات متحده و برزیل، ترتیب سخنرانان بر اساس عوامل سیاسی بیشتری است. این ترتیب به سطح نمایندگی (اهمیت سخنران اعزامی توسط آن کشور)، ترجیحات فردی و سایر عوامل مانند تعادل و پراکندگی جغرافیایی بستگی دارد.
از اینجا، فهرست به صورت سلسله مراتبی ساخته می‌شود و اولویت با کسانی است که ابتدا می‌رسند. ابتدا رؤسای دولت صحبت می‌کنند، پس از آن‌ها معاونان رئیس‌جمهور و ولیعهدها، سپس رؤسای دولت و وزرا و در نهایت رؤسای هیئت‌های نمایندگی رده پایین.
کاسترو: طولانی‌ترین سخنرانی
به هر رهبر ۱۵ دقیقه فرصت داده می‌شود تا سخنرانی خود را ایراد کند، اما این قانون اغلب شکسته می‌شود و بسیاری از رهبران بیش از این مدت صحبت می‌کنند.
اگر رئیس جمهور دیر برسد، ترتیب سخنرانی او به تأخیر می‌افتد.
طبق سوابق سازمان ملل، یکی از طولانی‌ترین سخنرانی‌های ایراد شده در افتتاحیه مجمع عمومی توسط فیدل کاسترو، رهبر کوبا، در سال ۱۹۶۰ ایراد شد که تقریباً چهار ساعت و نیم طول کشید.
معمر قذافی، رهبر فقید لیبی، در سال ۲۰۰۹ بیش از یک ساعت و نیم سخنرانی کرد.
