باستان‌شناسان پس از باز کردن یک مقبره ۲۰۰۰ ساله، حیرت‌زده شدند
باستان‌شناسان پس از کشف یک تابوت شگفت‌انگیز در ایتالیا و مواجه‌شدن با مومیایی باستانی چندهزارساله داخل آن که به طور کامل حفظ شده بود، حیرت‌زده شدند.
این تیم پس از باز کردن تابوتی ۲۰۰۰ ساله در «مقبره سربروس» تاریخی در ناپل، به این کشف بی‌سابقه دست یافت.
بقایای این مومیایی‌ها با استفاده از کرم‌های گیاهی که قبل از مهر و موم کردن در محفظه روی بدن‌ها اعمال شده بود، حفظ شده بودند، که شواهد جدید و دقیقی را درخصوص چگونگی مومیایی‌شدن مردگان روم باستان ارائه می‌دهد.
یکی از بدن‌ها با کفن پوشیده شده بود و در میان اشیا داخل قبر قرار داشت که تیم باستان‌شناسی پس از بازکردن آن متوجه شدند که این فرد به طور کامل حفظ شده است.
توجه خاصی که به این متوفی شده بود و ترتیب زمانی اشیاء یافت‌شده نشان می‌دهد که او ممکن است بنیان‌گذار خانواده‌ای بوده باشد که برای او این مقبره ساخته شده است.
باستان‌شناسان قبلاً تعداد زیادی از محل‌های دفن را در همان منطقه یافته‌اند که از دوره جمهوری روم (۵۱۰ ق.م تا ۳۱ ق.م) تا عصر امپراتوری روم (۳۱ ق.م تا ۴۷۶ م.) تاریخ‌گذاری می‌شود.
مقبره «سربروس» که در جوگلیانو واقع شده، در سال ۲۰۲۳ پس از آنکه باستان‌شناسان مرز نکرپولیس را کشف کردند، پیدا شد.
تحلیل‌های عمیق‌تر نشان داد که این ساختار ورودی به یک مقبره‌چاهی بوده است که یک نقاشی دیواری خیره‌کننده از سربروس، سگ سه‌سر از اساطیر یونان باستان که به عنوان نگهبان جهان زیرین شناخته می‌شود، در آن وجود دارد.
جوگلیانو که در کامپانیا قرار دارد، بین قرون ۸ و ۷ قبل از میلاد توسط یونانیان باستان مستعمره شد.
این مقبره توسط «سرپرستی باستان‌شناسی، هنرهای زیبا و چشم‌انداز» کشف شد که نه تنها از وضعیت خوب حفظ‌شده اجساد شگفت‌زده شدند، بلکه از روش استفاده‌شده برای نگهداری این مومیایی‌ها نیز تعجب کردند.
پژوهشگران قصد دارند در تاریخ بعدی تصاویر مومیایی‌های تازه کشف‌شده را به اشتراک بگذارند.
بقایای این مومیایی‌ها با کرمی از جنس چنوپودیوم (یک نوع گیاه چندساله معروف به پای‌غازی) و افسنتین (چوب‌افسنطین) آغشته شده بودند.
این ترکیب در گذشته نیز روی بقایایی ازجمله بدن یک اسقف قرن هفدهمی که زیر یک کلیسا در سوئد پیدا شد، یافت شده است.
مومیایی بازشده، با کفنی پوشیده شده بود که کارشناسان معتقدند به دلیل شرایط آب و هوایی داخل مقبره، معدنی شده است.
ماریانو نوزو، سرپرست این پروژه در بیانیه‌ای گفت: «در ماه‌های اخیر، تحلیل‌های آزمایشگاهی انجام شده بر روی نمونه‌هایی که از دفن‌ها و بسترهای دفن برداشته شده‌اند، مقدار قابل توجهی اطلاعات درباره روش‌های تدفین و آیین‌های مربوط به آن ارائه داده است که به طور چشمگیری دانش ما را گسترش می‌دهد.
اتاق دفن نیز پس از آنکه باستان‌شناسان دیواری را مشاهده کردند که با تکنیک ساخت‌وساز باستانی رومی به نام اپوس اینسرتوم ساخته شده بود، کشف شد.
این روش از سنگ‌های نامنظم و به صورت تصادفی چیده شده، که در حدود قرن دوم قبل از میلاد از آن استفاده می‌کردند.
بعداً مشخص شد که این دیوار جلوی مقبره بوده که با یک صفحه سنگین ساخته‌شده از توف (یک نوع سنگ سبک و متخلخل که از خاکستر آتشفشانی و سایر رسوبات تشکیل شده است) مهر و موم شده بود.
برای ورود به اتاق دفن، باستان‌شناسان باید به دقت کاشی‌های پوشاننده دهانه سقف را بردارند، که به گفته کارشناسان یک کشف «بی‌سابقه» را آشکار کرد.
آن‌ها یک میکرو دوربین به داخل دهانه کوچک وارد کردند که به آن‌ها امکان مشاهده اجساد محبوس شده را داد.
این پروژه که توسط وزارت فرهنگ ایتالیا تأمین مالی می‌شود، اکنون در حال انجام تحلیل‌های DNA بر روی بقایای مومیایی‌شده انسان است تا هویت اجساد متعدد کشف‌شده را مشخص کند.
