کشف شهر ۳۵۰۰ ساله در قزاقستان کهن‌ترین نشانه‌های شهرنشینی را آشکار کرد
باستان‌شناسان اعلام کردند شهری گمشده از عصر برنز را در شمال‌شرقی قزاقستان یافته‌اند؛ شهری که قدمت آن به بیش از ۳۵۰۰ سال پیش می‌رسد
و نشان می‌دهد استپ‌های اوراسیا تنها محل رفت‌وآمد کوچ‌نشینان نبوده و شکل‌هایی از شهرنشینی، صنعت و سازمان اجتماعی پیشرفته نیز در این نواحی شکل گرفته است.
بنابر گزارش‌ها، این محوطه باستانی که «سِمییارکا» نام دارد و معنای «هفت دره» می‌دهد، نمونه‌ای کم‌نظیر از یک شهر برنامه‌ریزی‌شده با خانه‌های چنداتاقه، خیابان‌بندی مشخص و کارگاه‌های فعال فلزکاری بوده است.
این شهر که بر فراز تپه‌ای مشرف به رودخانه ایرتیش ساخته شده، حدود ۳۴۶ هکتار وسعت دارد؛ رقمی که معادل ۲۶۰ زمین فوتبال برآورد می‌شود و آن را به یکی از بزرگ‌ترین کشفیات عصر برنز در منطقه تبدیل می‌کند. در مرکز سِمییارکا بنایی بزرگ‌تر از دیگر خانه‌ها شناسایی شده که احتمال می‌رود معبد، تالار گردهمایی یا محل زندگی یک خاندان قدرتمند بوده باشد. داده‌های ژئوفیزیکی به‌دست‌آمده توسط گروهی از دانشگاه دورهام نیز ساختار منظم شهر، شبکه خیابان‌ها و موقعیت بناهای اصلی را تأیید می‌کند.
باستان‌شناسان در بخش جنوب‌شرقی این محوطه، کارگاه‌های تولید ابزار، زیورآلات و سلاح‌های برنزی را یافته‌اند. وجود بقایای کوره‌ها و اشیای فلزی گویای فعالیت گسترده و تخصصی در این کارگاه‌هاست. موقعیت سِمییارکا در نزدیکی منابع مس و قلع کوه‌های آلتا و همچنین دسترسی آن به مسیر رودخانه ایرتیش باعث شده بود این شهر به یک مرکز مهم تولید و مبادله کالا در عصر برنز تبدیل شود. شواهد فرهنگی نشان می‌دهد ساکنان آن از جوامع آلکسیفکا-سارگاری بوده‌اند؛ مردمانی که از نخستین گروه‌های پایدار منطقه محسوب می‌شوند. همچنین، آثار مرتبط با گروه‌های کوچ‌نشین در این محوطه یافت شده که بیانگر روابط و دادوستد میان جوامع مختلف است.
پژوهشگران با ترکیبی از حفاری‌های هدفمند، داده‌های ژئوفیزیکی و بررسی ترکیبات فلزی تلاش کرده‌اند ساختار این شهر، نوع سازماندهی تولید برنز و شبکه توزیع مصنوعات را بازسازی کنند. با این حال، هنوز پرسش‌های اساسی درخصوص نحوه مدیریت منابع مس و قلع، میزان تولید و گستره جغرافیایی مبادلات باقی است. محققان همچنین آثار زیست‌محیطی فعالیت‌های صنعتی از جمله مصرف گسترده سوخت و تغییرات پوشش گیاهی را مورد بررسی قرار می‌دهند.
