تاثیر عجیب «سرعت نور» بر ساخت اهرام ثلاثه مصر
برخی معماها شاید هرگز پاسخ داده نشوند و حتی برخی اساساً برای حل شدن طراحی نشده‌اند. یکی از نمونه‌های شگفت‌انگیز در این زمینه، ارتباطی است که میان خط عرض هرم بزرگ جیزه و سرعت نور مطرح می‌شود.
موضوعی که سال‌هاست ذهن پژوهشگران و علاقه‌مندان به تاریخ را به خود مشغول کرده است.
سرعت نور در خلأ برابر با ۲۹۹٬۷۹۲٬۴۵۸ متر بر ثانیه است. به‌طور همزمان، خط عرض جغرافیایی هرم بزرگ در جیزه ۲۹٫۹۷۹۲۴۵۸ درجه شمالی ثبت شده است. این تطابق حیرت‌انگیز موجب پرسش‌هایی شده که آیا چنین همزمانی صرفاً یک تصادف است یا نشانه‌ای پنهان از دانشی ناشناخته در گذشته‌های دور.
با وجود جذابیت این فرضیه، دانشمندان بر این باورند که مصریان باستان نه تنها اطلاعی از سرعت نور نداشتند، بلکه حتی نظام اندازه‌گیری متر نیز تا قرن هجدهم میلادی تعریف نشده بود. نخستین اندازه‌گیری علمی سرعت نور به سال ۱۶۷۶ بازمی‌گردد، زمانی که ستاره‌شناس دانمارکی، اولی رومر، این مقدار را محاسبه کرد. متر هم به عنوان واحد استاندارد تا سال ۱۷۹۱ معرفی نشد. از سوی دیگر، مصریان در محاسبات خود از «ذراع» استفاده می‌کردند و اگر سرعت نور با این واحد سنجیده شود، رقمی متفاوت و بی‌ارتباط با موقعیت هرم به دست می‌آید.
با این حال، اهرام مصر تنها به این معما خلاصه نمی‌شوند. پرسش اصلی همچنان درباره چگونگی ساخت این بناهای عظیم است. برخی نظریه‌ها بر این باورند که دخالت موجودات فرازمینی می‌تواند توضیحی برای ابعاد و دقت معماری آن‌ها باشد، در حالی‌که دیدگاه‌های رایج‌تر، ساخت هرم‌ها را نتیجه تلاش گسترده هزاران کارگر و مهارت‌های مهندسی زمان خود می‌دانند.
بیشتر فرضیه‌های علمی بر این استوار است که بلوک‌های سنگی بزرگ از معادن محلی تراشیده شده و سپس با ابزارهای ابتدایی نظیر ازامیل مسی برش خورده و به محل ساخت حمل و در جای خود قرار داده شدند. هنوز بحث‌های زیادی درباره روش دقیق انتقال و چینش این سنگ‌ها در جریان است.
در سال ۱۹۹۰، کشف مقابر کارگران در نزدیکی جیزه گواهی مهم بر این فرضیه بود که هزاران کارگر ماهر در ازای دستمزد در پروژه ساخت هرم‌ها مشارکت داشته‌اند. این یافته‌ها نشان می‌دهد که سازندگان اهرام نه بردگان بلکه نیروهای متخصص و سازمان‌یافته بوده‌اند.
