آلت تناسلی مردان در قدیم خار داشته است!
پژوهش‌های علمی نشان می‌دهد که آلت تناسلی نیاکان انسان‌ها دارای خارهایی بوده که به مرور زمان و در فرآیند تکامل از بین رفته‌اند. اما کاربرد این خارها چه بوده است؟
این تغییر در حالی رخ داده که چنین خارهایی هنوز در بسیاری از پستانداران وجود دارد. خارهای روی آلت تناسلی که به شکل برآمدگی‌های کوچک و سفت بودند، در برخی گونه‌ها نقش مهمی در تولیدمثل ایفا می‌کردند و با تحریک واژن در هنگام جفت‌گیری، شانس باروری را افزایش می‌دادند.
دانشمندان معتقدند که این خارها علاوه بر تحریک جنسی، به خروج سریع آلت تناسلی پس از جفت‌گیری کمک می‌کردند تا از جفت‌گیری نرهای دیگر با همان ماده جلوگیری شود. این مکانیزم به رقابت اسپرم‌ها برای بارور کردن تخمک مرتبط بود. در برخی پستانداران، وجود خارها مدت زمان جفت‌گیری را کاهش می‌داد که در شرایط رقابت شدید جنسی اهمیت بالایی داشت. همچنین در برخی نخستی‌سانان، این خارها موجب تحریک تخمک‌گذاری و بهبود باروری می‌شدند.
با این حال، انسان‌های امروزی این ویژگی را از دست داده‌اند. پژوهش‌ها نشان می‌دهد که حذف یک ژن خاص، مسئول توقف رشد این خارها بوده است. یکی از دلایل مطرح‌شده برای این تغییر، گرایش انسان به روابط تک‌همسری و پایدار است که به مرور زمان باعث کم‌شدن نیاز به این سازوکار زیستی شد. افزایش نقش پدران در مراقبت و پرورش فرزندان نیز ممکن است به کاهش رقابت جنسی میان مردان منجر شده باشد.
بر اساس تحقیقات، از بین رفتن خارها احتمالاً باعث طولانی‌تر شدن مدت زمان رابطه جنسی و تقویت پیوندهای عاطفی میان زوج‌ها شده است، موضوعی که در جوامعی با نیاز به همکاری و وابستگی متقابل برای بقا، یک مزیت محسوب می‌شود.
در دنیای امروز، بسیاری از نخستی‌سانان مانند شامپانزه‌ها همچنان دارای خارهای کوچک روی آلت تناسلی هستند که به رقابت اسپرم‌ها کمک می‌کند، اما گوریل‌ها به دلیل رقابت جنسی کمتر، چنین خارهایی ندارند یا تعدادشان محدود است. در گربه‌سانانی مانند شیرها و گربه‌های خانگی، این خارها کاملاً مشهودند و با تحریک شدید واژن، تخمک‌گذاری را تسریع می‌کنند.
بررسی این تغییرات تکاملی نشان می‌دهد که روابط جنسی انسان‌ها فراتر از تولیدمثل تکامل یافته و شامل ابعاد عاطفی، لذت و تقویت پیوندهای اجتماعی نیز شده است. این تحول نمونه‌ای از سازگاری بدن انسان با نیازهای پیچیده اجتماعی و احساسی او به شمار می‌آید.
