مریم لطفی، ورزشکار ساکن شهر مذهبی قم می‌گوید به دلیل تسلط روحانیون در این شهر و استان، ورزش پارکور رواج ندارد و او اجازه ندارد به ورزش مورد علاقه‌اش بپردازد.
مریم ۲۲ ساله در گفت‌و‌گو با خبرنگار «العین» در ایران می‌گوید: وضعیت تهران و بقیه استان‌ها با قم و مشهد فرق می‌کند؛ مثلاً ما مجبوریم برای انجام این ورزش (پارکور) از استان قم دور شویم.
وی افزود با اینکه به حجاب و سایر مسائل دینی پایبند هستیم، اما از انجام این ورزش بازمانده‌ایم.
به گفته او، منتقدان پارکور ادعا می‌کنند این ورزش می‌تواند برای شرکت‌کنندگان خطرناک باشد، تجاوز جنسی را تشویق کند و به اموال عمومی آسیب برساند.
وی ادامه داد: من مرتب به تهران می‌روم و دوستانم را در حال انجام این ورزش می‌بینم. در تهران فضاهایی از این دست وجود دارد که تا حدودی برای این ورزش مناسب است.
پیش‌تر ورزش پارکور در ایران یک فعالیت غیرقانونی بود و به صورت مخفیانه و به دور از چشم دستگاه‌های امنیتی انجام می‌شد.
با این حال از ۱۲ آذر ۱۳۹۸ وزارت ورزش و جوانان با صدور ابلاغیه‌ای انجمن «پارکور» را زیرمجموعه فدراسیون انجمن‌های ورزشی قرار داد.
اکنون مکان‌های در نظر گرفته شده برای این ورزش در بسیاری از استان‌ها به ویژه پایتخت، تهران، که در آن پارکور از اهمیت بالایی برخوردار است، گسترش یافته است.
این ورزش از سال ۲۰۰۳ میلادی وارد ایران شد. البته تاریخچه حرکات پارکور در ایران به زمان‌های دور و به دوره «عیاران کاغذباز» بازمی‌گردد.
این ورزش در سال ۲۰۰۳ میلادی توسط امیرحسین ایمانی و کوشا فتحی‌نژاد در برنامه مستند لندن بپر معرفی شد.
توجه رسانه‌ها با اجرای دو نفر از اعضای گروه رها (احسان دادفر و آرمان خاشعی) در کلیپی به نام کبوتر (تابستان ۱۳۸۴)، تولید فیلمی کوتاه برای جشنواره پلیس، مصاحبه با نشریات مختلف و شرکت در نمایشگاه بین المللی ورزش ۲۰۰۸ میلادی به این ورزش جلب شد.
به مرور زمان این ورزش جای خود را در ایران باز کرد و علاقه‌مندان زیادی پیدا کرد. گروه‌هایی مثل بن هدز، فراز ، ونتد، شاهرگ و شفق از جمله اولین گروه‌های پارکور بودند.
اولین همایش پارکور توسط گروه شفق در شهر تهران و در تابستان ۱۳۸۷ برگزار شد. اولین دوره مربی‌گری توجیهی پارکور هم توسط خانم زینب دمیرچی، زیر نظر فدراسیون آمادگی جسمانی و ایروبیک در اوایل سال ۱۳۸۸ برگزار شد.
