ماه رمضان در نوار غزه: ایمان استوار زیر آوار جنگ
ماه رمضان در حالی به غزه ویران‌شده رسیده است که در دیگر نقاط جهان، مردم با شور و اشتیاق به استقبال این ماه می‌روند. در اینجا اما، غم و اندوه سایه افکنده است.
وب‌سایت الجزیره در گزارشی درباره حال و هوای ماه رمضان در غزه نوشت: صدای جنگ هنوز در گوش‌ها طنین‌انداز است و هیچ اطمینانی وجود ندارد که آتش‌بس کنونی دوام بیاورد. مردم در اضطراب‌اند، نگران بازگشت جنگی که هنوز زخم‌هایش تازه است.
رمضان گذشته نیز برای مردم غزه همراه با جنگ بود، اما این بار شرایط سخت‌تر از همیشه بود. گرسنگی بیداد می‌کرد. روزه‌داران پس از یک روز روزه‌داری، افطار خود را تنها با یک قوطی نخود یا لوبیا که بین شش نفر تقسیم می‌شد، باز می‌کردند. در تاریکی، بدون برق، چهره‌های یکدیگر را به سختی می‌دیدند. اعضای خانواده‌ها از هم دور بودند؛ مادربزرگ، عمه‌ها و عموزادگانی که هر سال کنار هم رمضان را می‌گذراندند، پراکنده شده بودند. برخی در چادرها آواره شده و برخی دیگر در مناطق شمالی گرفتار بودند. ماهی که زمانی نماد پیوستگی بود، به ماهی از جدایی و تنهایی تبدیل شد.
مساجد غزه نابود شده بودند. حتی صدای اذان نیز خاموش شده بود، چرا که مردم از ترس هدف قرار گرفتن، جرئت بلند کردن صداهای خود را نداشتند. به‌جای شنیدن اذان مغرب هنگام افطار یا اذان صبح برای آغاز روزه، صدای انفجار و شلیک گلوله شنیده می‌شد. در گذشته، مردم پس از افطار برای نماز تراویح به مساجد می‌رفتند، اما سال گذشته، چنین امکانی وجود نداشت.
امسال رمضان در شرایطی متفاوت آغاز شده است. در دوران آتش‌بس، دیگر خبری از حملات هوایی هنگام افطار یا انفجارها در سکوت سحر نیست. مردم با احتیاط تلاش می‌کنند زندگی را دوباره به خیابان‌های غزه بازگردانند. مغازه‌ها و بازارهایی که هنوز ویران نشده‌اند، بازگشایی شده‌اند و دستفروشان به خیابان‌ها بازگشته‌اند. حتی «هایپر مال» در اردوگاه النصیرات نیز دوباره باز شده است.
اما این رفاه ظاهری گمراه‌کننده است. کالاهای موجود در فروشگاه‌ها از طریق کامیون‌های تجاری وارد شده‌اند، در حالی که بسیاری از مردم، که خانه و شغل خود را از دست داده‌اند، توان خرید آن‌ها را ندارند. برای بیشتر خانواده‌ها، افطار امسال شامل وعده‌ای ساده از برنج، ملوخیه یا هر سبزیجاتی است که بتوانند بخرند. برخی خانواده‌های خوش‌شانس، مانند خانواده نویسنده این گزارش، موفق به تهیه غذای سنتی فلسطینی «مسخن» شده‌اند، اما اکثر مردم توان خرید مرغ تازه‌ای را که دو برابر قیمت پیش از جنگ شده، ندارند.
با این حال، آنچه در این رمضان بیشتر از همه فقدانش احساس می‌شود، عزیزانی است که دیگر زنده نیستند. بیش از ۴۸٬۰۰۰ نفر در جنگ کشته شده‌اند. خانواده‌هایی به‌طور کامل از میان رفته‌اند. در بسیاری از سفره‌های افطار، جای خالی پدرانی که دیگر صدای‌شان برای دعوت به غذا شنیده نمی‌شود، فرزندانی که دیگر برای افطار بی‌تابی نمی‌کنند، و مادرانی که دیگر دست‌پخت‌شان را نخواهیم چشید، حس می‌شود.
با این وجود، جوهره رمضان همچنان پابرجاست. این ماه فرصتی برای تجدید ایمان و مقاومت روحی است. مساجد شاید ویران شده باشند، اما ایمان مردم نشکسته است. در خانه‌های نیمه‌ویران و چادرها، مردم همچنان نماز تراویح می‌خوانند، دعاهایشان را زمزمه می‌کنند و در تلاوت قرآن آرامش می‌یابند، با این امید که خداوند پاداش صبر و رنج آن‌ها را بدهد.
