چرا صداهای ضبط‌شده از خورشید شبیه به جیغ‌های دلخراش می‌ماند؟
اگر فرکانس‌های امواج پلاسما را به صدا تبدیل کنیم، نتیجه چیزی شبیه به صدای «جیغ‌های دلخراش» می‌شود. این همان چیزی است که دانشمندان از خورشید می‌شنوند.
امواج پلاسما زمانی تشکیل می‌شوند که الکترون‌ها در خطوط میدان مغناطیسی اطراف اجسام بزرگ مانند سیارات به دام افتاده و به صورت مارپیچی به سمت پایین حرکت کنند.
حال اگر فرکانس‌های امواج پلاسما را به صدا تبدیل کنیم، چیزی که به دست می‌آید درست مثل صدای «جیغ‌های دلخراش» خواهد بود.
این همان صدایی است که دانشمندان از خورشید ضبط کردند و در ابتدا شگفت‌زده شدند.
دانشمندان تخمین زدند اگر صدا بتواند در فضا پخش شود، می‌توانیم صدای خورشید را به صورت غرشی مداوم با قدرت ۱۰۰ دسی‌بل بشنویم.
اولین صداهای فضا را ستاره‌شناس کارل گوته جانسکی در سال ۱۹۳۲ ثبت کرد. او تلسکوپ رادیویی چرخشی به نام Jansky's Merry-Go-Round ساخت که برای تشخیص باند فرکانسی خاصی از امواج رادیویی طراحی شده بود.
هنگامی که داده‌ها به دستش رسید، یک خش‌خش مداوم در پس زمینه به گوش می‌رسید. جانسکی متوجه شد که این نویز تصادفی نیست، بلکه صدای قلب راه شیری است.
با پرتاب اسپوتنیک در سال ۱۹۵۷ و آغاز اعزام کاوشگرها، دانشمندان رفته‌رفته داده‌های بیشتری به دست آوردند و توانستند با ابزارهایی اشکال نامرئی نور و همچنین امواج پلاسما را در محیط‌های گاه بی‌نظم در اطراف سیارات منظومه شمسی ثبت کنند.
