پهپاد ایرانی «ابابیل» چه توانمندیهایی دارد؟
پهپاد ابابیل-۳ بهعنوان یکی از قدیمیترین سامانههای بدون سرنشین بومی ایران، با وجود گذشت سالها از ورود به چرخه عملیاتی، همچنان جایگاه خود را در مأموریتهای شناسایی، اطلاعاتی و تاکتیکی نیروهای مسلح حفظ کرده است.
این پهپاد که از نخستین تجربههای ایران در حوزه هواگردهای بدون سرنشین به شمار میرود، در نسخههای مختلف توسعه یافته و در نهایت در نمونه ابابیل-۳ به سطحی از بلوغ عملیاتی دست یافته است.
بر اساس گزارش مهر، ابابیل در دهههای گذشته با هدف پاسخ به نیازهای اطلاعاتی و شناسایی طراحی شد و بهتدریج با بهروزرسانیهای فنی، دامنه مأموریتهای آن گسترش یافت. تمرکز اصلی در طراحی این پهپاد، سادگی ساخت، سهولت نگهداری و امکان بهکارگیری سریع در شرایط عملیاتی بوده است؛ رویکردی که آن را برای استفاده گسترده در یگانهای مختلف مناسب کرده است.
ابابیل-۳ از نظر طراحی، پهپادی با ابعاد متوسط و ساختار آیرودینامیکی ساده به شمار میرود. بدنه آن از مواد کامپوزیتی سبک ساخته شده و قابلیت پرتاب از سکوهای متحرک و بازیابی آسان را دارد. همین ویژگیها باعث شده است که این سامانه برای مأموریتهای تاکتیکی در سطوح مختلف، گزینهای مقرونبهصرفه و عملیاتی باشد.
در بخش مشخصات پروازی، این پهپاد به موتور پیستونی با ملخ عقب مجهز است و میتواند با سرعتی حدود ۱۵۰ تا ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت پرواز کند. برد عملیاتی آن بیش از ۲۰۰ کیلومتر برآورد میشود و مداومت پروازی نزدیک به ۸ ساعت، امکان پایش طولانیمدت مناطق مورد نظر را فراهم میسازد. این ویژگیها، ابابیل-۳ را برای مأموریتهایی مانند مراقبت مرزی، شناسایی میدانی و جمعآوری اطلاعات مناسب کرده است.
از نظر توان شناسایی، ابابیل-۳ به سامانههای الکترواپتیک و مادونقرمز مجهز است و میتواند در روز و شب تصویربرداری انجام دهد. دادهها و تصاویر بهصورت همزمان به ایستگاه کنترل زمینی منتقل میشوند و این پهپاد را به یک بستر مؤثر در حوزه شناسایی، نظارت و تجسس تبدیل میکند.
اگرچه مأموریت اصلی ابابیل شناسایی تعریف شده، اما در سالهای اخیر نمونههایی با قابلیت حمل مهمات سبک نیز معرفی شدهاند. این نسخهها توان حمل بمبهای هدایتشونده کوچک را دارند و برای عملیات ضربتی کوتاهبرد با دقت محدود طراحی شدهاند. در عین حال، ظرفیت حمل تسلیحات در این پهپاد محدود باقی مانده است.
ابابیل-۳ در سازمانهای مختلف نظامی و امنیتی مورد استفاده قرار گرفته و به دلیل هزینه عملیاتی پایین، تعمیرپذیری ساده و امکان تولید انبوه، از پهپادهای پرتعداد ناوگان بدون سرنشین ایران محسوب میشود. سادگی و پایداری از مهمترین نقاط قوت آن به شمار میرود، هرچند سقف پروازی پایینتر، برد کمتر نسبت به پهپادهای سنگین و صدای موتور پیستونی، دامنه مأموریتهای آن را عمدتاً به سطح تاکتیکی و منطقهای محدود کرده است.
