راهبان بودایی، زنده زنده مومیایی می‌شوند!
«سوکوشین‌بوتسو» دسته‌ای از راهبان بودایی هستند که با تصور اینکه می‌توانند به جای تناسخ در آینده، در بدن فعلی خودشان به رستگاری برسند، خودشان را زنده زنده مومیایی می‌کنند.
راهبان برای ورود به مکتب سوکوشین‌بوتسو، برای از بین بردن چربی‌های بدن، لازم است از رژیم غذایی سختی پیروی کنند.
گفته می‌شود این راهبان برای رسیدن به مقصود و راه‌یابی به این مکتب، از هزار تا چهار هزار روز، یعنی کمی کمتر از ۱۱ سال از عمر خود را به طور مداوم در کوهستان خلوت کرده و به روایتی غارنشین می‌شوند.
این گروه از راهبان پس از گذراندن این دوره سخت، فرآیند مومیایی کردن خود را آغاز می‌کنند. نوشیدن مداوم چای با ترکیب مقدار کمی سم برای جلوگیری از کرم‌زدگی بدن، اولین اقدام آن‌ها در آغاز به مومیایی کردن خودشان است. راهب در نهایت با یک لوله برای تنفس زنده‌به‌گور می‌شود، و در حالت مدیتیشن از دنیا می‌رود.
از آداب این رسم در بین مردم سوکوشین‌بوتسو نبش قبر مومیایی پس از گذشت سه سال و سه ماه است تا خلعت روحانیت به وی بپوشانند و او را در معبد بگذارند.
به عقیده مومنان این مکتب، رهبرشان، سوکوشین‌بوتسو زنده است، و تا زمانی که بودا در آینده به دور از بهشت فرود آید، در مدیتیشن عمیق باقی خواهد ماند.
در حال حاضر تعداد نادر سوکوشین‌بوتسوها به ۲۱ نفر در شمال ژاپن و ۹ مورد دیگر نیز از سوابق تاریخی می‌رسند. کهن‌ترین آن‌ها در ۱۶۸۳ و جدیدترین آن‌ها در ۱۹۰۳ مومیایی شدند که آخرین مورد، پس از جنگ جهانی دوم در معبد گذاشته شد.
یک مجسمه مشهور بودایی چینی حاوی بقایای انسانی، که گمان می‌رود لیوکوان، استاد مدرسه مدیتیشن چینی در چین باشد، و در حدود سال ۱۱۰۰ خودش را مومیایی کرده از دیگر موارد مکتب سوکوشین‌بوتسوها ست.
به عقیده کارشناسان مومیایی لیوکوان در ۲۰۰ سال ابتدایی مومیایی شدنش، در یک معبد بودایی در چین مورد پرستش قرار می‌گرفت، و در قرن چهاردهم راهبان بقایای وی را به مجسمه‌ای تبدیل کردند که اینک برای بازدید دارد.
