زمین پیروز میشود؛ خداحافظی با سوراخ لایه اوزون

سازمان ملل متحد اعلام کرد که لایه اوزون در حال بهبود است و انتظار میرود سوراخ آن در دهههای آینده به طور کامل ناپدید شود.
بولتنی که توسط سازمان جهانی هواشناسی سازمان ملل متحد منتشر شد، گزارش داد که سوراخ اوزون بر فراز قطب جنوب در سال ۲۰۲۴ کوچکتر از سالهای اخیر بوده و این را به عنوان «خبر علمی دلگرمکننده برای سلامت مردم و کره زمین» توصیف کرد.
خبرگزاری فرانسه به نقل از آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد، در بیانیهای گفت که «لایه اوزون امروز در حال بهبود است» و نتیجه گرفت که «پیشرفت زمانی امکانپذیر است که کشورها به هشدارهای علمی توجه کنند.»
لایه اوزون استراتوسفر، اشعه ماوراء بنفش خورشید را فیلتر میکند، که میتواند باعث سرطان، تضعیف سیستم ایمنی و حتی آسیب به DNA موجودات زنده شود.
در اواسط دهه ۱۹۷۰، کشف شد که کلروفلوئوروکربنها (CFCs)، که به طور گسترده در سیستمهای تبرید و یخچال استفاده میشدند، عامل اصلی تخریب لایه اوزون بودند و سالانه «سوراخهایی» ایجاد میکردند، از جمله یک سوراخ بسیار بزرگ بر فراز قطب جنوب. با این حال، همکاری جهانی در دهههای اخیر فرصتی برای بهبود فراهم کرده است.
سازمان جهانی هواشناسی توضیح داد که «کاهش تخریب لایه اوزون که در سال ۲۰۲۴ ثبت شده است تا حدودی به عوامل طبیعی آب و هوا نسبت داده میشود.» با این حال، این سازمان این روند مثبت بلندمدت را «نشاندهنده موفقیت اقدامات بینالمللی» دانست.
سازمان جهانی هواشناسی توضیح داد که پروتکل مونترال (کانادا) که در سال ۱۹۸۷ امضا شد، امکان کاهش ۹۹ درصدی تولید و مصرف اکثر مواد شیمیایی تخریبکننده لایه اوزون را فراهم کرد.
این سازمان پیشبینی کرد که لایه اوزون «تا اواسط این قرن» به سطوحی که در دهه ۱۹۸۰ داشت، باز خواهد گشت و خاطرنشان کرد که این امر خطر ابتلا به آب مروارید و سرطان پوست را کاهش میدهد و تخریب اکوسیستم مرتبط با قرار گرفتن بیش از حد در معرض اشعه ماوراء بنفش را مهار میکند.
سوراخ لایه اوزون بر فراز قطب جنوب هر بهار دوباره ظاهر میشود و سال گذشته، در ۲۹ سپتامبر به اوج خود رسید و میزان تخریب لایه اوزون به ۴۶.۱ میلیون تن رسید که پایینتر از میانگین ثبت شده بین سالهای ۱۹۹۰ تا ۲۰۲۰ است.
برنامه محیط زیست سازمان ملل متحد در آخرین ارزیابی خود در اوایل سال ۲۰۲۳ پیشبینی کرد که «در صورت ادامه سیاستهای فعلی، لایه اوزون تا حدود سال ۲۰۶۶ بر فراز قطب جنوب، ۲۰۴۵ بر فراز قطب شمال و ۲۰۴۰ در سایر نقاط جهان به سطح سال ۱۹۸۰ (قبل از ظهور سوراخ) باز خواهد گشت.»