لبه جهان کجاست و چه شکلی دارد؟
کیهان هزاران سال است که ذهن انسان را به خود مشغول کرده و سؤالاتی در مورد وسعت و مرزهای احتمالی آن ایجاد کرده است.
یکی از پرسش‌های اساسی این است که «لبه کیهان» چیست و چگونه به نظر می‌رسد؟ این سؤال محققان را به بررسی‌های عمیق‌تر در زمینه فیزیک نظری و علوم کیهانی سوق داده است.
به گزارش فرادید، مفهوم «جهان قابل‌مشاهده» نقطه شروعی برای درک مرزهای کیهان است. این اصطلاح به بخشی از کیهان اشاره دارد که از زمین قابل مشاهده است. جهان قابل‌مشاهده حدود ۹۳ میلیارد سال نوری قطر دارد. این محدودیت نه به دلیل فناوری، بلکه به دلیل سرعت محدود نور (۲۹۹,۷۹۲,۴۵۸ متر در ثانیه) و زمان مورد نیاز نور برای رسیدن به زمین است. وقتی به اعماق فضا می‌نگریم، در واقع به گذشته نگاه می‌کنیم.
فراتر از این، تابش پس‌زمینه مایکروویو کیهانی قرار دارد که قدیمی‌ترین نور در کیهان است و از حدود ۳۸۰,۰۰۰ سال پس از انفجار بزرگ ساطع شده است. اما آنچه فراتر از این تابش وجود دارد، همچنان در هاله‌ای از ابهام قرار دارد.
چند نظریه درباره مرزهای کیهان مطرح شده است:
- جهان بی‌نهایت: برخی دانشمندان معتقدند که کیهان در تمام جهات به طور بی‌نهایت گسترش می‌یابد.
- چندجهانی: طبق این نظریه، جهان ما ممکن است یکی از بی‌شمار جهان‌هایی باشد که در یک چندجهانی گسترده قرار دارند.
- فضای منحنی: در این مدل، کیهان ممکن است شبیه یک کره باشد که لبه‌ای ندارد.
- جهان سیاه‌چاله: فرضیه‌ای دیگر بیان می‌کند که جهان ما ممکن است درون یک سیاه‌چاله قرار داشته باشد.
با این حال، مفهوم انبساط کیهانی نیز درک ما از مرزهای جهان را پیچیده‌تر کرده است. بر اساس مشاهدات ادوین هابل، کهکشان‌ها با سرعت‌های متفاوت از یکدیگر دور می‌شوند. این بدان معناست که افق کیهانی یک مرز ثابت نیست، بلکه با گذشت زمان گسترش می‌یابد.
تلسکوپ‌های مدرنی مانند جیمز وب، دیدگاه‌های تازه‌ای از کیهان ارائه کرده‌اند، اما پرسش درباره لبه جهان همچنان بی‌پاسخ مانده است.
