با این آزمایش ساده انگشت می‌توانید بیماری خطرناک ریوی را تشخص دهید
پزشکان هشدار داده‌اند که توانایی در خم کردن غیرعادی انگشتان یا کف دست ممکن است نشانه‌ای از بروز مشکلات تنفسی باشد.
دکتر تیلور گلدبرگ، متخصص کایروپراکتیک در ایالت کلرادو، اعلام کرد که بیش‌انعطافی می‌تواند نشانه‌ای از ضعف یا ناپایداری در بافت‌های پیوندی بدن باشد. بافت‌های پیوندی مانند مفاصل و تاندون‌ها نقش اصلی در حفظ ساختار استخوان‌ها، عضلات و اندام‌ها ایفا می‌کنند.
در مورد ریه‌ها، این بافت‌ها اهمیت ویژه‌ای دارند؛ چرا که حدود ۲۵ درصد از وزن ریه را تشکیل داده و پشتیبانی عملکردی از آن را بر عهده دارند. ضعف بافت پیوندی در این ناحیه ممکن است در گذر زمان به اختلال در عملکرد تنفسی و پایداری راه‌های هوایی منجر شود که می‌تواند به مشکلاتی همچون آسم و آپنه انسدادی خواب بینجامد.
برآورد می‌شود که حدود یک نفر از هر چهار آمریکایی درجاتی از بیش‌انعطافی داشته باشد. یکی از روش‌های ارزیابی این ویژگی، سیستم امتیازدهی نُه‌گانه بایتن است. این تست شامل حرکاتی مانند خم‌کردن انگشت کوچک به زاویه ۹۰ درجه، تماس انگشت شست با ساعد، کشش بیش‌ازحد زانو یا آرنج بیش از ۱۰ درجه و توانایی گذاشتن کف دست‌ها روی زمین بدون خم‌کردن زانوهاست. در بزرگسالان، امتیاز بیش از پنج نشان‌دهنده بیش‌انعطافی است، در حالی که در کودکان امتیاز شش به بالا این وضعیت را مشخص می‌کند.
در برخی افراد، بیش‌انعطافی ناشی از سندرم اهلرز-دانلوس (EDS) است. این بیماری ژنتیکی بر توانایی بدن در تولید پروتئین‌هایی مانند کلاژن و الاستین تأثیر می‌گذارد که مسئول استحکام و کشسانی بافت‌ها هستند. کاهش کلاژن در بدن می‌تواند ظرفیت تنفسی را تحت تأثیر قرار داده و باعث تنگی نفس، ضعف عضلات تنفسی و فروپاشی راه‌های هوایی شود.
افراد مبتلا به EDS معمولاً مفاصل بیش‌انعطاف، پوست کشسان و شکننده، و تمایل بالا به کبودی دارند. دیگر علائم شامل دردهای عضلانی و مفصلی، خستگی مزمن، مشکلات گوارشی، اختلال در کنترل مثانه و دشواری در تمرکز است.
گرچه درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد، پزشکان معمولاً فیزیوتراپی و استفاده از بریس را برای تقویت عضلات پیشنهاد می‌دهند. دکتر گلدبرگ خاطرنشان کرد که EDS یک اختلال چندسیستمی است و باید با آزمایش و ارزیابی‌های دقیق تشخیص داده شود. این بیماری از طریق معاینه پوست، مفاصل و بررسی علائم توسط پزشک قابل شناسایی است.
براساس اطلاعات انجمن اهلرز-دانلوس، سیزده نوع مختلف از این سندرم وجود دارد.
