راز زنی مصری که ۳۵۰۰ سال پیش در حال فریاد زدن از درد جان باخت رمزگشایی شد
طبق گفته محققان این مومیایی مصری احتمالاً ۳۵۰۰ سال پیش در حال فریاد زدن از درد جان باخته و در همان حال با دهان باز مومیایی شده است.
این مومیایی برای اولین بار در سال ۱۹۳۵ کشف شد، زمانی که یک هیئت باستان‌شناسی یک تابوت چوبی را که زیر مقبره معمار سنموت، که در سال ۱۴۶۴ قبل از میلاد درگذشت، کشف کرد.
تابوت، بدن مومیایی شده یک زن ناشناس را در خود داشت که یک کلاه‌گیس سیاه و دو حلقه سوسک در نقره و طلا پوشیده بود، اما چیزی که باستان‌شناسان را بیشتر تحت تأثیر قرار داد، حالت چهره او بود. با دهانی باز، گویی در حال فریاد زدن قفل شده باشد، آن‌ها او را «زن جیغ‌زن» نامیدند.
اکنون، محققان از پیشرفته‌ترین تکنیک‌های علمی برای بررسی مومیایی و یادگیری درباره زندگی و مرگ او استفاده کرده‌اند.
تکنیک‌های پیشرفته اسکن نشان دادند که زن به صورت روبه‌رو با پاهای کشیده و دست‌های روی ناحیه کشاله ران قرار داده شده بود.
او دندان‌های زیادی نداشت، احتمالاً قبل از مرگ از دست داده بود و در زندگی حدود ۱.۵۴ متر قد داشت.
تصاویر سی‌تی‌اسکن تخمین زدند که او در زمان مرگ حدود ۴۸ ساله بود و از آرتروز خفیف ستون فقرات رنج می‌برد.
تحلیل‌ها نشان داد که زن جیغ‌زن با درخت سرو و کندر، موادی پرهزینه که باید به مصر وارد می‌شدند، مومیایی شده بود.
محققان گفتند: کمیابی و هزینه بالای مواد مومیایی‌سازی به نظر می‌رسد که احتمال سهل‌انگاری در فرآیند مومیایی‌سازی و اینکه مومیایی‌گران به سادگی دهان او را نبسته‌اند، منتفی می‌کند.
دکتر سحر سلیم، یکی از نویسندگان مطالعه از دانشگاه قاهره، گفت: «حالت جیغ‌زن مومیایی در این مطالعه می‌تواند به عنوان اسپاسم‌مردگی خوانده شود، که نشان می‌دهد زن در حال جیغ زدن از درد یا عذاب جان باخته است.»
اسپاسم‌مردگی یک نوع نادر از سفت شدن عضلات است که معمولاً با مرگ‌های خشونت‌آمیز تحت شرایط فیزیکی شدید و احساسات شدید همراه است.
دکتر سلیم افزود: «زن جیغ‌زن یک کپسول زمان واقعی از نحوه مرگ و مومیایی شدن او است.»
یافته‌ها، که در مجله Frontiers in Medicine منتشر شده است، همچنین نشان می‌دهد که هیچ دلیل واضحی برای مرگ وجود نداشته است.
مومیایی همچنین با مغز، دیافراگم، قلب، ریه‌ها، کبد، طحال، کلیه‌ها و روده‌هایش کشف شد.
این یک شگفتی بود، زیرا روش کلاسیک مومیایی‌سازی در پادشاهی جدید، بین ۱۵۵۰ و ۱۰۶۹ قبل از میلاد، شامل برداشتن تمامی این اعضا به جز قلب بود.
