رکوردشکنی مرد ۴۱ ساله که بیش از دو سال به ویروس کرونا مبتلا ماند!
یک مرد مبتلا به نقص سیستم ایمنی رکوردی بی‌سابقه را ثبت کرد و بیش از ۷۵۰ روز با عفونت مداوم کووید-۱۹ زندگی کرد. این بیمار در طول این مدت علائم تنفسی دائمی داشت و پنج بار در بیمارستان بستری شد.
به گزارش ایسنا به نقل از نشریه «اس‌ای»، این مورد با پدیده «کووید طولانی‌مدت» تفاوت دارد. در حالی که در کووید طولانی‌مدت ویروس پاک‌سازی می‌شود اما علائم باقی می‌مانند، این مرد همواره در تمام این مدت حامل ویروس SARS-CoV-۲ بود.
محققان آمریکایی هشدار می‌دهند که چنین عفونت‌های طولانی‌مدتی فقط مشکل افراد آسیب‌پذیر نیست، بلکه می‌تواند پیامدهایی برای همه داشته باشد. ویلیام هاناژ، اپیدمیولوژیست دانشگاه هاروارد گفت: «این گونه موارد به ویروس فرصت می‌دهد روش‌های تازه‌ای برای آلوده کردن سلول‌ها پیدا کند. همین موضوع احتمال ظهور گونه‌های مسری‌تر را افزایش می‌دهد.» او تاکید کرد درمان این بیماران برای سلامت فرد و جامعه در اولویت قرار دارد.
نمونه‌های ویروسی جمع‌آوری‌شده از این بیمار بین مارس ۲۰۲۱ تا ژوئیه ۲۰۲۲ توسط جوزلین ولاسکوئز-ریس، متخصص بیوانفورماتیک دانشگاه بوستون و تیم او بررسی شد. نتایج نشان داد ویروس در بدن این فرد جهش‌هایی ایجاد کرده که مشابه تغییرات دیده‌شده در گونه امیکرون بوده است. به بیان دیگر، همان نوع جهش‌هایی که در ظهور امیکرون نقش داشتند، در بدن تنها یک فرد دوباره تکرار شدند. این یافته‌ها فرضیه‌ای را تقویت می‌کند که تغییرات شبه امیکرون حاصل فشارهای انتخابی ویروس در بدن انسان است.
این مرد ۴۱ ساله همچنین به HIV-۱ پیشرفته مبتلا بود و از ماه مه ۲۰۲۰ به ویروس کرونا آلوده شده بود. او در این مدت درمان ضد رتروویروسی دریافت نمی‌کرد و با وجود علائم مختلف مانند سرفه، سردرد و ضعف، امکان دسترسی به مراقبت کافی نداشت. شمار سلول‌های T کمکی او تنها ۳۵ سلول در هر میکرولیتر خون گزارش شد، در حالی که محدوده طبیعی بین ۵۰۰ تا ۱۵۰۰ سلول است. همین موضوع توضیح می‌دهد که چرا ویروس توانست بیش از دو سال در بدن او باقی بماند.
محققان می‌گویند خوشبختانه این عفونت چندان مسری نبود و هیچ مورد ثانویه‌ای از انتقال گزارش نشد. با این حال آنها تاکید می‌کنند که چنین روندی همیشه تکرار نمی‌شود و ممکن است عفونت‌های طولانی‌مدت در دیگر بیماران نتایج متفاوتی داشته باشد. از این رو، ضرورت نظارت مداوم بر ویروس و دسترسی برابر به خدمات درمانی بیش از پیش برجسته می‌شود.
