دانشمندان می‌گویند این ژن به انسان‌ها قدرت تکلم داده است
پژوهش جدید نشان می‌دهد که یک ژن خاص ممکن است در پیدایش توانایی گفتاری انسان نقش داشته باشد؛ یافته‌ای که می‌تواند در آینده به افرادی که دچار مشکلات گفتاری هستند، کمک کند.
بر اساس گزارش وبگاه آسوشیتدپرس، دانشمندان بر این باورند که ژنتیک تأثیر قابل‌توجهی در توانایی انسان برای صحبت کردن داشته است. آنها می‌گویند که تکامل این قابلیت منحصر‌به‌فرد، یکی از عوامل کلیدی بقای انسان بوده است.
نتایج این پژوهش جدید حاکی از آن است که یک پروتئین خاص که تنها در انسان یافت می‌شود، ممکن است نقش مهمی در امکان برقراری ارتباط به شیوه‌ای متفاوت ایفا کرده باشد. گفتار این امکان را به انسان داده است که اطلاعات را منتقل کند، فعالیت‌ها را هماهنگ سازد و دانش را به اشتراک بگذارد. این توانایی در مقایسه با انسان‌های منقرض‌شده‌ای مانند نئاندرتال‌ها و دنیسوواها، یک مزیت به شمار می‌رود.
لیزا فاینستاک از دانشگاه مینه‌سوتا در ایالات متحده که در این پژوهش نقشی نداشته است، بیان کرد که این مطالعه یک «نقطه شروع مهم برای بررسی ژن‌هایی است که می‌توانند بر رشد زبان و گفتار تأثیر بگذارند.»
دکتر رابرت دارنل، یکی از اعضای تیم پژوهشی، گفت که واریانت ژنتیکی مورد توجه دانشمندان، یکی از انواع ژن‌هایی بوده که به ظهور هوموساپینس به‌عنوان گونه غالب کنونی کمک کرده است.
دارنل که از اوایل دهه ۱۹۹۰ بر روی پروتئینی به نام NOVA۱ مطالعه می‌کند، اظهار داشت که این پروتئین برای رشد مغز بسیار مهم است. در پژوهش اخیر، دانشمندان در آزمایشگاهی در دانشگاه راکفلر نیویورک از فناوری ویرایش ژن کریسپر استفاده کردند تا نسخه انسانی این پروتئین را در موش‌ها جایگزین کنند و اثرات واقعی این واریانت ژنتیکی را بررسی کنند. نتایج آزمایش نشان داد که نحوه ایجاد صدا توسط حیوانات هنگامی که یکدیگر را صدا می‌زنند، تغییر کرده است.
بر اساس این یافته‌ها، بچه‌موش‌هایی که واریانت انسانی را داشتند، هنگام دیدن مادرشان به شیوه‌ای متفاوت نسبت به سایر خواهر و برادرهایشان واکنش نشان می‌دادند. همچنین، موش‌های نر بالغ با این واریانت، در زمان مواجهه با یک موش ماده برای جفت‌گیری، صداهای متفاوتی نسبت به سایر موش‌های معمولی تولید می‌کردند.
دارنل تصریح کرد که در هر دو موقعیت، موش‌ها انگیزه‌ای برای ارتباط داشتند و آنهایی که حامل واریانت انسانی بودند، به‌گونه‌ای متفاوت از سایرین صدا تولید می‌کردند، که این امر نشان‌دهنده نقش این ژن در شکل‌گیری توانایی گفتاری است.
نتایج این پژوهش به‌تازگی در مجله علمی نِیچِر کامیوکِیشِنز منتشر شده است.
