راز پنهان پشت دیوار ۲۲۰۰ ساله بزرگ چین فاش شد
یک تیم علمی راز بقای دیوار چین را با وجود گذشت بیش از ۲۲۰۰ سال از زمان ساخت آن فاش کردند.
به گفته محققان، بخش‌های بزرگی از دیوار بزرگ چین توسط «زیست پوسته»، لایه‌های نازکی از مواد آلی که به محافظت از شگفتی‌های معماری در برابر فرسایش کمک می‌کند، در کنار هم نگه داشته شده‌لند.
دانشمندان این کشف را هنگام تجزیه و تحلیل بخش‌هایی از دیوار بزرگ چین انجام دادند که بیش از ۲۱ هزار کیلومتر امتداد دارد و در طول قرن‌ها از سال ۲۲۱ قبل از میلاد ساخته شده است تا راهی برای محافظت از امپراتوری چین در برابر حملات باشد.
در طول ساخت و ساز، کارگران باستانی اغلب از خاک کوبیده شده استفاده می‌کردند که شامل مخلوطی از مواد آلی مانند خاک و شن فشرده شده بود تا دیوار عظیم را بسازند. در حالی که این مواد ممکن است نسبت به سایر مواد مانند سنگ سخت بیشتر در معرض سایش باشند، اما اغلب به رشد زیست پوسته‌ها کمک می‌کنند.
این گچ زنده از سیانوباکترها (میکروارگانیسم‌هایی که قادر به فتوسنتز هستند)، خزه‌ها و گلسنگ‌ها تشکیل شده که به بهبود ساخت و ساز به‌ویژه در مناطق خشک و نیمه‌خشک کمک می‌کنند.
بو شیائو، یکی از نویسندگان این مطالعه، استاد علوم خاک در کالج علوم و فناوری زمین در دانشگاه کشاورزی چین در پکن، به لایو ساینس گفت: «سازندگان باستانی می‌دانستند که کدام مواد می‌توانند سازه را پایدارتر کنند.»
وی افزود: برای افزایش استحکام مکانیکی، زمین کوبیده شده با خاک رس، ماسه و سایر مواد چسبنده مانند آهک توسط سازندگان اولیه تهیه شد. این اجزاء زمین حاصلخیز را برای موجوداتی مانند «سخت‌پوستان زیستی» فراهم می‌کنند.
برای آزمایش استحکام و ایمنی دیوار بزرگ چین، محققان نمونه‌هایی از ۸ بخش مختلف جمع‌آوری کردند. آن‌ها دریافتند که ۶۷ درصد از نمونه‌ها حاوی پوسته‌های زیستی بودند که شیائو آن‌ها را مهندسان اکوسیستم نامید. آن‌ها با استفاده از ابزارهای مکانیکی قابل حمل، هم در محل و هم در آزمایشگاه، استحکام مکانیکی نمونه‌ها و پایداری خاک را اندازه‌گیری کردند و آن داده‌ها را با بخش‌هایی از دیوار که فقط حاوی خاک‌های لخت بود مقایسه کردند.
آن‌ها دریافتند که نمونه‌های زیست پوسته گاهی سه برابر قوی‌تر از نمونه‌های جامد زمین هستند. شیائو گفت که به این دلیل است که سیانوباکترها و سایر اشکال حیات در پوسته زیستی موادی مانند پلیمرها را ترشح می‌کنند که با ذرات زمین فشرده می‌شوند و به افزایش پایداری ساختاری آن‌ها از طریق سیمان کمک می‌کنند.
شیائو گفت: «این مواد سیمانی، رشته‌های بیولوژیکی و سنگ‌دانه‌های خاک در لایه زیست پوسته در نهایت یک شبکه منسجم با استحکام مکانیکی قوی و پایداری در برابر فرسایش خارجی تشکیل می‌دهند.
