قهرمان تکواندو: اگر محدودیت‌ها را بردارند، چه کسی در ایران می‌ماند؟
تکواندوکار ایرانی که سهمیه المپیک توکیو را به دست آورده است، می‌گوید: «شرایط افتضاح است. تنها اسم ما ورزشکار حرفه‌ای است، اما هیچ چیزمان حرفه‌ای نیست. در ایران فقط از ورزشکاران انتظار وجود دارد و هیچ حقی برای آنها قائل نیستند.»
تکواندوکار ایرانی که سهمیه المپیک توکیو را به دست آورده است، می‌گوید: «شرایط افتضاح است. تنها اسم ما ورزشکار حرفه‌ای است، اما هیچ چیزمان حرفه‌ای نیست. در ایران فقط از ورزشکاران انتظار وجود دارد و هیچ حقی برای آنها قائل نیستند.»
در هفته‌های اخیر، ورزشکاران ملی‌پوش ایران انتقاداتی را درباره شرایط اقتصادی مطرح کرده‌اند که لحن تندشان نسبت به گذشته بی‌سابقه است.
آرمین هادی‌پور، تکواندوکار، می‌گوید: «نباید دنبال حق و حقوق‌مان باشیم. نباید انتظار امکانات تمرین داشته باشیم. در ایران ورزشکار فقط باید کسب مدال بگیرد و در مسابقات بعدی هم تکرارش کند.»
او گفته است: دیگر کار از نارضایتی گذشته است. همه بچه‌ها از شرایط خسته‌اند، اما هر کسی از ایران می‌رود انگ بی‌غیرتی به او می‌زنند. مربی‌ای که پیشنهاد مهاجرت به من داده بود گفت اگر پیشنهادش را پذیرفته بودم، به همه چیز می‌رسیدم.»
دارنده یک نشان نقره و یک برنز مسابقات جهانی معتقد است هیچ ورزشکاری دوست ندارد برای کشور دیگری بازی کند اما به اجبار و به خاطر «مسئولانی که قدر نمی‌دانند» مهاجرت می‌کند.
هادی‌پور که نشان طلای آسیا را در کارنامه‌اش دارد، تأکید کرد: «اگر بازیکنان ایران را آزاد کنند و سه سال محرومیت برای تغییر تابعیت را بردارند، کدام ورزشکار در ایران می‌ماند؟»
او در عین حال گفت: «در صورت تأمین مالی نخبگان ورزشی، ۹۵ درصدشان به ایران بازخواهند گشت. اگر برنگشتند، سهمیه المپیکم را به فرزند یکی از نمایندگان مجلس می‌دهم تا در المپیک بازی کند.»
هادی‌پور که از امیدهای کاروان ایران برای کسب مدال المپیک است، می‌گوید برای تأمین هزینه‌های زندگی‌اش شاگرد می‌گیرد و حقوقش به عنوان ملی‌پوش المپیکی زیر صد دلار است.
قهرمان جام رئیس فدراسیون جهانی همچنین گفت: «پاداش مدال سه سال پیشم را هنوز نگرفته‌ام. هر کسی شرایطم را می‌بیند پیشنهاد مهاجرت می‌دهد. چرا باید برای موفقیت‌هایم در تیم ملی احساس پوچی بکنم؟ به فدراسیون گفتم پول باند ندارم، برای مصدومیت‌هایم به من باند بدهید، گفتند امکانش نیست. برخی کاری می‌کنند ورزشکاران از کشور بروند.»
هادی‌پور با کنایه به پاداش مدال المپیک گفت: «اگر در هشت دوره المپیک طلا بگیرم و هیچ تورمی نیز نداشته باشیم، می‌توانم در تهران یک سوئیت بخرم. دوست دارم به پدرم کمک کنم نه این‌که از او پول بگیرم. هیچ چیز ندارم. اگر شغل مکانیکی پدرم را ادامه می‌دادم، شرایط بهتری داشتم.»
میرهاشم حسینی، دیگر نماینده المپیکی ایران، نیز گفته است: «پاداش‌ها پرداخت نشده. زشت و خنده‌دار است که پاداش و حقوق را یکی کرده‌اند. وقتی مسئولان قول می‌دهند، باید سر قول‌شان بایستند.»
سروش احمدی، نایب‌قهرمان جهان، نیز که برای تأمین هزینه زندگی‌اش مسافرکشی می‌کند، به تسنیم گفت: «پدرم برای اداره خانواده با یک دست کار کرد. خودش نپوشید و نخورد تا مرا بزرگ کند. حالا وظیفه من است دست او را بگیرم. نمی‌توانم اجازه بدهم پدرم با یک دست بنایی کند.»
سیدمحمد پولادگر، رئیس فدراسیون تکواندو، در واکنش به خبر مسافرکشی سروش احمدی گفت: «او درخواستی از ما نداشته. در زمینه ورزش قهرمانی تمام حمایت‌ها از قهرمانان صورت می‌گیرد و خبری که در فضای مجازی از سروش احمدی درج شد، مربوط به زندگی عادی است.»
آقای پولادگر که قدیمی‌ترین رئیس فدراسیون حال حاضر ورزش ایران است، توضیحی نداده است که تأمین «زندگی عادی» قهرمانان جهان در ایران به عهده کیست.
