آمریکا پهپادی را که با الهام از «شاهد» ساخته بود با موفقیت آزمایش کرد
نیروی دریایی آمریکا از پرتاب موفق یک پهپاد تهاجمی یکطرفه از روی یک کشتی در دریا خبر داده است؛ پهپادی که به اذغان مقامات آمریکایی از روی پهپاد ایرانی «شاهد» ساخته شده است.
به گفته مقامهای نظامی این کشور، این اقدام گامی مهم در مسیر توسعه توان رزمی بدون سرنشین و کمهزینه به شمار میرود. این آزمایش در شرایطی انجام شده که نقش پهپادهای انتحاری در درگیریهای اخیر منطقهای، بهویژه در خاورمیانه، بیش از پیش برجسته شده است.
فرماندهی مرکزی نیروهای دریایی آمریکا اعلام کرد ناوگان پنجم این کشور در تاریخ ۱۶ دسامبر، یک پهپاد تهاجمی یکطرفه را با موفقیت از روی یک شناور عملیاتی پرتاب کرده است. این عملیات توسط کشتی جنگی کلاس ایندیپندنس USS Santa Barbara انجام شد و پهپاد مورد استفاده، سامانه تهاجمی رزمی بدون سرنشین کمهزینه موسوم به LUCAS بود.
به گزارش ایسنا، مقامهای نظامی آمریکا این پرتاب را یک نقطه عطف عملیاتی توصیف کردهاند. فرمانده فرماندهی مرکزی نیروهای دریایی آمریکا اعلام کرده است که این نخستین پرتاب موفق پهپاد LUCAS از یک شناور نیروی دریایی محسوب میشود و میتواند مسیر ارائه سریع قابلیتهای بدون سرنشین مقرونبهصرفه به یگانهای عملیاتی را هموار کند. به گفته او، چنین سامانههایی نقش مهمی در افزایش انعطافپذیری رزمی و کاهش هزینهها دارند.
فرماندهی مرکزی آمریکا پیشتر در اوایل دسامبر از اعزام نخستین اسکادران پهپادهای تهاجمی یکطرفه ارتش ایالات متحده به خاورمیانه خبر داده بود. پهپاد LUCAS که از عرشه پروازی USS Santa Barbara به پرواز درآمد، بخشی از این یگان موسوم به Scorpion Strike است؛ اسکادرانی که با هدف آزمایش و بهکارگیری ابزارهای نوین رزمی در منطقه تشکیل شده است.
بر اساس اطلاعات منتشرشده، این پهپادها از برد عملیاتی قابل توجهی برخوردارند و امکان پرتاب آنها از روشهای مختلفی از جمله برخاست با کمک موشک، سامانههای زمینی و سکوهای خودرویی متحرک وجود دارد. این ویژگیها به نیروهای دریایی آمریکا اجازه میدهد از پهپادهای تهاجمی در سناریوهای متنوع و محیطهای عملیاتی گوناگون استفاده کنند.
فرماندهی مرکزی نیروهای دریایی آمریکا همچنین اعلام کرده است که حوزه مسئولیت این یگان حدود ۲.۵ میلیون مایل مربع از مناطق آبی را در بر میگیرد؛ از جمله دریای سرخ، خلیج عمان و بخشهایی از اقیانوس هند. این گستره وسیع، اهمیت سامانههای بدون سرنشین با قابلیت استقرار سریع را دوچندان میکند.
