جوان‌ترین بانوی اول نیویورک و هنرمندی سوری‌تبار: از همسر ممدانی چه می‌دانیم؟
راما دوجی، هنرمند ۲۸ ساله و همسر زهران ممدانی، پس از پیروزی همسرش در انتخابات شهرداری، به‌زودی جوان‌ترین بانوی اول تاریخ شهر نیویورک خواهد شد؛ زنی که تا پیش از اعلام نتایج، کمتر در فضای عمومی دیده می‌شد، اما اکنون نامش در مرکز توجه رسانه‌ها قرار گرفته است
ممدانی در سخنرانی پیروزی خود در کنار همسرش ایستاد و با خطاب قرار دادن او به‌عنوان «حیاتی» از او قدردانی کرد؛ واژه‌ای عربی به‌معنای «زندگی‌ام».
راما دوجی، هنرمندی ساکن نیویورک با پیشینه خانوادگی سوری است و موضوع آثارش اغلب به خاورمیانه، هویت جمعی و روابط انسانی زنان می‌پردازد. آثار او تاکنون در رسانه‌ها و فضاهای هنری مهمی مانند بی‌بی‌سی، نیویورک‌تایمز، واشنگتن‌پست، وایس و موزه تیت‌مدرن لندن منتشر شده است. ممدانی در اردیبهشت گذشته، زمانی که خبر ازدواج سه‌ماهه خود را علنی کرد، نوشت: «راما فقط همسر من نیست، هنرمندی فوق‌العاده است که باید با هویت خودش شناخته شود.»
این زوج یکدیگر را از طریق اپلیکیشن همسریابی «هینج» شناخته‌اند؛ موضوعی که ممدانی بعدها با طنز گفت «پس هنوز هم امیدی به این اپلیکیشن‌ها هست». دوجی اما در طول کارزار انتخاباتی عمدتاً دور از دوربین‌ها ماند؛ تصمیمی که واکنش برخی منتقدان را برانگیخت. ممدانی در پاسخ نوشت که سیاست می‌تواند بی‌رحم باشد و ترجیح داده همسرش را از فشار فضای آنلاین دور نگه دارد.
با وجود دوری از spotlight، گزارش‌ها نشان می‌دهد دوجی نقش مهمی در پشت‌صحنه کمپین داشته است. سی‌ان‌ان نوشت او در طراحی هویت بصری کمپین، از جمله رنگ‌های زرد، نارنجی و آبی و تایپوگرافی پوسترها نقش کلیدی داشته است.
راما دوجی در هوستون تگزاس به دنیا آمد، در ۹سالگی به دوبی نقل‌مکان کرد، مدتی در قطر تحصیل کرد و سپس برای دوره دانشگاهی به آمریکا بازگشت. او فارغ‌التحصیل دانشگاه ویرجینیا کامن‌ولث و دارای مدرک کارشناسی ارشد تصویرسازی از مدرسه هنرهای تجسمی نیویورک است. بسیاری از آثارش سیاه‌وسفیدند و صحنه‌هایی از جهان عرب یا روایتی انتقادی از سیاست‌های آمریکا، اسرائیل و مسائل فلسطین را بازتاب می‌دهند؛ مواضعی که در برخی موارد با دیدگاه‌های همسرش هم‌راستا است.
دوجی در یک گفت‌وگوی هنری در سال جاری گفت هنر را ابزار بیان سیاسی و پناهگاهی در برابر «وحشت‌های جهان» می‌داند و معتقد است «وظیفه هنرمند بازتاب زمانه خود است.» اکنون با ورود به جایگاه بانوی اول نیویورک، نگاه‌ها متوجه این است که آیا او به‌عنوان هنرمند فعال باقی می‌ماند یا نقشش در سیاست شهری پررنگ‌تر خواهد شد.
