چرا هواپیمای AC-۱۳۰ «فرشته مرگ» نام گرفته است؟
هواپیمای AC-۱۳۰، یکی از مرگبارترین هواپیماهای توپ‌دار جهان، در طول سال‌ها به دلیل قدرت آتش فوق‌العاده و تسلیحات سنگین خود، لقب «فرشته مرگ» را دریافت کرده است.
این هواپیما که مشتقی از هواپیمای ترابری نظامی C-۱۳۰ Hercules محسوب می‌شود، برای انجام عملیات‌های ویژه و پشتیبانی هوایی نزدیک طراحی شده و از دهه ۱۹۶۰ تاکنون در مأموریت‌های مختلف به کار گرفته شده است.
اولین نمونه از این هواپیمای توپ‌دار، AC-۴۷ بود که در طول جنگ ویتنام به کار گرفته شد. این هواپیما با مسلسل‌های ۷.۶ میلی‌متری خود می‌توانست در هر ثانیه ۱۰۰ گلوله شلیک کند و برای حملات شبانه مورد استفاده قرار می‌گرفت. موفقیت این مدل منجر به توسعه AC-۱۳۰ شد که در طول دهه‌های بعدی با ارتقای مداوم، به یکی از مرگبارترین سلاح‌های هوایی تبدیل شد.
AC-۱۳۰ در نسخه‌های مختلف خود به تسلیحات متعددی از جمله توپ‌های ۴۰ و ۱۰۵ میلی‌متری، موشک‌های هدایت‌شونده AGM-۱۷۶ Griffin و AGM-۱۱۴ Hellfire، و بمب‌های GBU-۳۹ مجهز شده است. این تسلیحات، توانایی حمله به زره‌های سنگین، اهداف متحرک و مواضع مستحکم دشمن را فراهم می‌کند. به گفته کارشناسان نظامی، شلیک توپ ۱۰۵ میلی‌متری این هواپیما چنان قدرتی دارد که می‌تواند دماغه هواپیمای ۸۰ تنی را تا ۱.۸ متر به یک سمت منحرف کند.
یکی از ویژگی‌های کلیدی AC-۱۳۰، توانایی آن در انجام حملات دقیق در طول شب است. این هواپیما به حسگرهای پیشرفته دید در شب و دوربین‌های تلویزیونی با حساسیت بالا مجهز است که به آن امکان شناسایی و هدف‌گیری دقیق را در شرایط کم‌نور می‌دهد. به همین دلیل، AC-۱۳۰ اغلب برای مأموریت‌های پشتیبانی نیروهای زمینی و حملات دقیق علیه پایگاه‌های دشمن به کار گرفته می‌شود.
این هواپیما در درگیری‌های متعددی از جمله جنگ ویتنام، عملیات‌های نظامی در عراق و افغانستان، و مقابله با گروه‌های شبه‌نظامی مورد استفاده قرار گرفته است. نیروهای آمریکایی آن را «صدای آزادی» می‌نامند، در حالی که دشمنان از آن به عنوان «جهنمی در آسمان» یاد می‌کنند.
با وجود پیشرفت‌های فناوری و توسعه پهپادهای رزمی، AC-۱۳۰ همچنان به عنوان یکی از مهم‌ترین دارایی‌های نیروی هوایی ایالات متحده باقی مانده است.
