هشدار روزنامه‌نگار بریتانیایی: بی‌توجهی به خشک کردن پا منجر به عفونت خطرناک شد
متیو ویلکاکس، روزنامه‌نگار بریتانیایی، تجربه‌ای شخصی از ابتلا به عفونتی جدی به نام سلولیت را روایت کرده است؛ عفونتی که از بی‌توجهی ساده به خشک‌کردن کامل پاها و فضای بین انگشتان آغاز شد و سرانجام او را تا آستانه بستری در بیمارستان پیش برد.
ویلکاکس که در مرکز لندن زندگی و کار می‌کند، عادت داشت برای استراحت و رهایی از فشارهای روزانه در وقت ناهار به استخر عمومی مارشال استریت در منطقه سوهو برود. او می‌گوید شنا برایش فرصتی بود تا ذهنش آرام شود، اما در عجله برای بازگشت به محل کار، هیچ‌گاه زمان کافی برای خشک‌کردن کامل پاهایش اختصاص نمی‌داد و جوراب‌هایش را روی پوست نمناک می‌پوشید.
به گفته او، همین بی‌توجهی زمینه ابتلا به بیماری قارچی «پای ورزشکار» را فراهم کرد؛ بیماری‌ای شایع که در محیط‌های گرم و مرطوب به‌ویژه بین انگشتان پا رشد می‌کند. ویلکاکس بارها با کرم‌ها و پودرهای ضدقارچ به طور موقت آن را کنترل کرده بود، اما عفونت هر چند ماه یک‌بار بازمی‌گشت.
این بار اما شرایط متفاوت بود. او در حین تحصیل در مقطع کارشناسی ارشد و همزمان با کار آزاد روزنامه‌نگاری، متوجه احساس سوزش و بی‌حسی در پای راستش شد؛ حسی که هر گام را غیرعادی می‌کرد. ابتدا تصور می‌کرد مشکل ساده‌ای مثل ضربه‌دیدگی انگشت دارد، اما در روزهای بعد پایش متورم، داغ و قرمز شد. پس از چندین بار مراجعه به اورژانس، پزشکان سرانجام تشخیص دادند او به سلولیت دچار شده است؛ عفونتی باکتریایی در پوست و بافت زیرین که می‌تواند در صورت بی‌توجهی بسیار خطرناک باشد.
ویلکاکس توضیح داد که پزشکان برایش آنتی‌بیوتیک تجویز کردند و هشدار دادند در صورت عدم بهبود، بستری در بیمارستان ضروری خواهد شد. او می‌گوید شنیدن کلمه «بستری» برایش تکان‌دهنده بود و تازه در آن زمان متوجه شد که یک ترک کوچک در پوست می‌تواند زمینه ورود باکتری‌هایی مانند استرپتوکوک یا استافیلوکوک را فراهم کند.
متخصصان پوست نیز تاکید می‌کنند که پای ورزشکار در صورت بی‌توجهی می‌تواند راه ورود باکتری‌ها را باز کند و به سلولیت منجر شود. دکتر لیلا اسفور، از انجمن متخصصان پوست بریتانیا، توصیه کرده است که در اولین نشانه‌های خارش یا ترک پوستی باید از کرم‌های ضدقارچ استفاده کرد و درمان را حداقل یک تا دو هفته پس از رفع علائم ادامه داد. همچنین شست‌وشوی منظم پاها، خشک‌کردن کامل آنها و استفاده از جوراب‌های نخی تنفسی از راه‌های پیشگیری مهم به شمار می‌روند.
ویلکاکس می‌گوید پس از حدود شش هفته درمان و مصرف دو دوره آنتی‌بیوتیک، توانست دوباره بدون درد راه برود، اما این تجربه به او آموخت که حتی ساده‌ترین عادات بهداشتی می‌توانند تفاوت میان سلامت و بیماری جدی باشند.
