ببینید | خوانده شدن نامههای عاشقانه ۲۶۵ ساله؛ عشاق به هم چه نوشتند؟
یک استاد تاریخ دانشگاه کمبریج بریتانیا با جستجو در آرشیو نامههای عاشقانه به زبان فرانسوی را پیدا کرده است که برای بیش از دو قرن سربسته باقیمانده بودند.
بر اساس گزارش «فرانس ۲۴»، این نامهها در نیمه سده هجده میلادی و در میانه جنگ دریایی بریتانیا و فرانسه برای ملوانان فرانسوی فرستاده شده بودند.
در این جنگ دریایی بینالمللی که بین قدرتهای بزرگ وقت در گرفت، دو اتحاد رقیب به رهبری بریتانیا و فرانسه در سالهای ۱۷۵۶ تا ۱۷۶۳ به نزاع با یکدیگر پرداختند؛ در آن زمان نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا این پیامها را در طول «جنگ هفت ساله» ضبط کرده بودند و نامهها هرگز به مقصد و به دست مخاطبین خود نرسیده بودند.
«رنو موری»، استاد تاریخ دانشگاه کمبریج بریتانیا که نتایج بررسی این نامهها در نشریه علمی «Annales. Histoire, Sciences Sociales» منتشر کردهاست، میگوید این نامهها حاوی اطلاعاتی خصوصی و همچنین شواهدی تاریخی هستند و از این لحاظ برای پژوهشگران باارزش محسوب میشوند.
این پرفسور تاریخ به همچنین گفته است که او اولین کسی است که این نامهها را پس از ارسال خوانده و بر این باور است که آنها منعکس کننده «تجربه جهانی بشری» هستند.
او میگوید: «این نامهها درباره تجربیات مشترک انسانهاست و منحصر به فرانسه یا قرن هجدهم نیستند. آنها نشان میدهند که چگونه همه ما با چالشهای بزرگ زندگی کنار میآییم.»
محتوای این نامهها چه بود؟
این نامهها تصویری نادر از زندگی سرنشینان کشتی و خانوادههایشان در سالهای میانی سده هجدهم را نشان میدهد؛ از همسر یک افسر ارشد نیروی دریایی گرفته تا مادری مسن که از پسرش برای خبر نگرفتن گله میکند.
کشتی «گالاته»، که این ملوانان در آن خدمت میکردند، در مسیر بوردو به کبک در سال ۱۷۵۸ توسط بریتانیاییها تسخیر شد.
مقامات نیروی دریایی بریتانیا در آن زمان نامهها را فاقد اهمیت نظامی میدانستند و اکثریت قریب به اتفاق آنها در بایگانیها باز نشده بودند تا این که توجه موریو به آنها جلب شد.
«رنو موریو»، پروفسور تاریخ در دانشگاه کمبریج، توانسته است با بررسی نامهها ۱۸۱ خدمه و سرنشین این کشتی را شناسایی کند.
«موریو» در این باره گفت: «من فقط از روی کنجکاوی جعبه را سفارش دادم. وقتی جعبه رسید و روبان دور این پاکتنامههای کوچک را دیدم، متوجه شدم اولین کسی هستم که این پیامهای بسیار شخصی را از زمان نوشتن آنها میخوانم.»
وی توضیح داد: «بیش از نیمی از این نامهها توسط زنان نوشته شده بود. کسانی که این نامهها به مقصد آنها فرستاده شده بود، این شانس را نداشتند. این لحظهای احساسی برای من بود.»
عشاق قرن هجدهمی به هم چه نوشته بودند؟
در یکی از این نامهها «ماری دوبوسک» به همسرش «لوئی شامبرلن»، ستوان یکم یک کشتی جنگی فرانسوی در سال ۱۷۵۸، نوشت: «میتوانم تمام شب را صرف نوشتن برایت بکنم... من همسر وفادار ابدی تو هستم.»
لوئی هرگز این نامه را دریافت نکرد چرا که کشتی به دست بریتانیاییها افتاده و او اسیر شده بود. همسرش نیز سال بعد درگذشت؛ یعنی قبل از اینکه همسرش توسط بریتانیاییها آزاد شود.
در نامهای دیگر به تاریخ ۲۷ ژانویه ۱۷۵۸، «مارگریت» ۶۱ ساله، مادر ملوان جوان به نام «نیکلا کوئسنل» اهل نرماندی از پسرش برای نامه ننوشتن گله میکند.
وی نوشت: «من بیشتر به تو فکر میکنم تا تو به من... در هر صورت، سال جدیدی پر از برکات خداوند را برایت آرزو میکنم. سه هفتهای هست که مریض هستم و فکر میکنم پایم لب گور است.»
در نامهای دیگر «آن لو سرف» به شوهرش که یک افسر درجهدار در کشتی گالاته بود، نوشت: «نمیتوانم صبر کنم تا تو را در آغوش بگیرم. جملهای که میتواند تعبیر به «عشقبازی با تو» شود.»
«ژان تاپسنت» شوهر «آن لو سرف»، در بریتانیا زندانی بود و هرگز این نامه عاشقانه را که از شهر «نانت» فرستاده شده بود دریافت نکرد.
گفتنی است که تنها در سال ۱۷۵۸ یک سوم ملوانان فرانسه توسط بریتانیاییها اسیر شدند؛ این در شرایطی است که در کل دوره جنگ هفتساله، تعداد اسیران جنگی فرانسوی به دست بریتانیاییها بالغ بر ۶۵ هزار نفر میشد.