پس از ۳۰۰ سال یک عضو جدید در بدن انسان شناسایی شد!
دانشمندان هلندی در یک دستاورد غیرمنتظره موفق به شناسایی اندامی تازه در بدن انسان شدند؛ کشفی که پس از گذشت بیش از ۳۰۰ سال از شناخت سنتی آناتومی بدن، نگاه جدیدی به ساختار غدد بزاقی ارائه کرده است.
این یافته می‌تواند کیفیت زندگی بیماران سرطانی را که تحت پرتودرمانی قرار می‌گیرند، به طور چشمگیری بهبود بخشد.
به گزارش رسانه‌های علمی، گروهی از پژوهشگران «مؤسسه سرطان هلند» در جریان آزمایش‌های مربوط به تصویربرداری پیشرفته سرطان پروستات با روش PSMA PET-CT متوجه نقاطی ناشناخته در پشت بینی و بالای حلق شدند. بررسی دقیق‌تر نشان داد که این نواحی مجموعه‌ای از غدد بزاقی جدید هستند که در منابع پزشکی قبلی هیچ اشاره‌ای به آن‌ها نشده بود.
این غدد تازه کشف‌شده که «غدد بزاقی توباریال» نامیده شده‌اند، حدود ۴ سانتی‌متر طول دارند و در بخش فوقانی حلق جای گرفته‌اند؛ منطقه‌ای که پیش‌تر تنها وجود غدد میکروسکوپی کوچک در آن شناخته می‌شد. دکتر ووتر فوگل، انکولوژیست پرتودرمانی در این مرکز، تأکید کرده است که پزشکان پیش‌تر تنها از سه جفت غدد بزاقی اصلی اطلاع داشتند و کشف غدد جدید برای تیم تحقیقاتی بسیار شگفت‌آور بود.
برای اطمینان از درستی یافته‌ها، اسکن‌های ۱۰۰ بیمار مورد بررسی قرار گرفت و در تمامی آن‌ها وجود این غدد مشاهده شد. این امر احتمال خطای آزمایش را به شدت کاهش داد. همچنین، پژوهشگران با تحلیل بیش از ۷۰۰ پرونده پزشکی دریافتند که افزایش پرتوگیری این غدد تازه ارتباط مستقیمی با شدت عوارض بیماران دارد.
یکی از مشکلات اصلی بیماران مبتلا به تومورهای سر و گردن، آسیب به غدد بزاقی در اثر پرتودرمانی است که موجب بروز دشواری در خوردن، بلع و حتی تکلم می‌شود. حال اگر در طراحی درمان به این غدد تازه توجه شود و از آسیب به آن‌ها جلوگیری گردد، امکان کاهش چشمگیر عوارض جانبی وجود خواهد داشت.
این کشف نه‌تنها امید تازه‌ای برای بیماران سرطانی ایجاد می‌کند، بلکه نگاه علمی به آناتومی بدن انسان را نیز دستخوش تغییر می‌سازد. برای بیش از سه قرن تصور می‌شد که ساختار غدد بزاقی انسان به طور کامل شناخته شده است، اما کشف غدد «توباریال» نشان می‌دهد که همچنان بخش‌هایی از بدن ناشناخته باقی مانده‌اند.
پژوهشگران اکنون در حال بررسی روش‌های مناسب برای محافظت از این غدد در فرآیند پرتودرمانی هستند. هدف اصلی آن‌ها یافتن شیوه‌هایی است که بتواند بیشترین منفعت را برای بیماران به همراه داشته باشد و کیفیت زندگی آن‌ها را پس از درمان ارتقا دهد.
