آیین روزه‌داری در اقوام ایرانی
ماه رمضان با دعای ربنا و دعای سحر و سفره افطار و نیایش‌های مختلف، معنا پیدا می‌کند. اما در شهرهای مختلف ایران با وجود یکسان بودن مراسم، شکل برگزاری برخی از آن‌ها تفاوت‌هایی نیز دارد که به زیبایی بیشتر آن کمک کرده است.
در تهران قدیم پیش از شروع ماه رمضان، به خانه‌تکانی مردم و نظافت مساجد قبل از شروع ماه رمضان می‌توان اشاره کرد. اهالی محل، به خصوص خانم‌ها به دعوت خادمین مساجد، برای نظافت پا پیش گذاشته و هر کدام از خانه وسیله‌ای همراه می‌آوردند تا در نظافت کمک حال آن‌ها باشد.
مراسم کلوخ‌اندازی شیرازی‌ها نیز از جمله این رسوم است. این مراسم در آخرین روز ماه شعبان در تفرجگا‌ها با نیت به زمین زدن کلوخ‌ها در راستای قبله و شکستن آن‌ها برای پاکی روح و گناهان و رفتن به استقبال ماه رمضان می‌گذشت.
همچنین روز والون در استان فارس که با جمع‌آوری و بردن تنقلات، زولبیا بامیه و افطاری کامل برای تازه عروسان در روز اول ماه مبارک طی می‌شد.
از دیگر رسوم مبارک این ماه که در میان بزرگترها رواج داشت، آشتی دادن مردم با یکدیگر بود. دلیل انجام این رسم این بود که گفته می‌شد اگر مومنی سه روز با کسی قهر باشد، نماز و روزه وی قبول خداوند واقع نمی‌شود.
شوخوانی مردم خراسان جنوبی از دیگر رسوم مربوط به این ماه بود که هنگام سحر سه مرتبه صدای طبلی به صدا در می‌آمد که برای بیداری، خوردن سحری و اذان صبح بود و این صدا همراه با بانگ مناجات و دعا برای تشویق مردم برای روزه گرفتن بود.
از دیگر رسوم اقوام ایرانی به کیسه دوزی برای برکت و مراد در استان آذربایجان شرقی، سمنان و شهر شاهرود می‌توان اشاره کرد.
پختن غذاهای مخصوص به هر یک از اقوام برای تقویت بنیه، هنگام روزه‌داری و رفع گرسنگی و تشنگی نیز از رسوم این ماه مبارک در میان ایرانیان است.
