اگر نمی‌توانید از ترشح آب دهان خود جلوگیری کنید، دلیل شگفت‌انگیزی وجود دارد
دکتر الی پاسخ می‌دهد: ترشح بیش از حد بزاق یک علامت ناراحت‌کننده است و می‌تواند باعث تحریک اطراف دهان شود که به ترک خوردن لب‌ها و عفونت‌های پوستی منجر می‌شود؛ خبر خوب این است که روش‌هایی برای درمان آن وجود دارد.
مشکل دندانی معمولاً علت آبریزش دهان است که این شامل پوسیدگی دندان یا بیماری لثه می‌شود.
اما اگر دندانپزشک بررسی کرده و مشکلی پیدا نکرده باشد، این احتمال عملاً رد می‌شود.
بازگشت اسید معده نیز می‌تواند به ترشح بیش از حد بزاق منجر شود. داروی سوزش معده مانند امپرازول باید با این مشکل مبارزه کند، اما ممکن است این دارو به طور مؤثر مشکل را کنترل نکند، بنابراین مشورت با پزشک در مورد تغییر دارو لازم است.
آبریزش دهان گاهی ممکن است توسط یک بیماری عصبی، مانند پارکینسون، بیماری نورون حرکتی یا مولتیپل اسکلروزیس تحریک شود، هرچند که این معمولاً با علائم دیگری مانند لرزش، خستگی و از دست دادن تعادل همراه است.
یکی از گزینه‌ها برای بیماری که این مشکل را دارد، مراجعه به یک متخصص گفتاردرمانی و زبان است که ممکن است بتواند مشکلی را در عضلات بلع که باعث آبریزش دهان می‌شود، تشخیص دهد.
آن‌ها همچنین تمریناتی را ارائه می‌دهند که به کاهش علائم کمک می‌کند. یک پزشک عمومی می‌تواند بیماران را به یکی از این متخصصان ارجاع دهد.
همچنین داروهایی وجود دارد که می‌توانند به مبارزه با ترشح بیش از حد بزاق کمک کنند. این داروها معمولاً برای درمان بیمارانی که بزاق اضافی دارند استفاده می‌شوند، اما هیچ دلیلی وجود ندارد که فردی با مشکل آبریزش دهان نتواند از آن‌ها استفاده کند.
من یک توده کوچک در زیر شانه‌ام دارم که چندین بار در روز دردناک می‌شود. من به دکتر نرفته‌ام زیرا نمی‌خواهم آزمایش‌های غیرضروری انجام دهم. چه کاری باید بکنم؟
دکتر الی پاسخ می‌دهد: هر چیزی که باعث بروز درد روزانه می‌شود باید توسط یک پزشک بررسی شود. حتی اگر علت زمینه‌ای تهدیدکننده زندگی نباشد، هیچ دلیلی وجود ندارد که کسی مجبور باشد این سطح از رنج را تحمل کند.
با توجه به اینکه توده‌ها می‌توانند نشانه‌ای از سرطان باشند، همیشه باید توسط یک پزشک عمومی بررسی شوند.
با این حال، توده‌های سرطانی معمولاً با گذشت زمان تغییر شکل می‌دهند یا رشد می‌کنند. اگر توده‌ای برای چندین سال بدون تغییر وجود داشته باشد، احتمال سرطانی‌بودن آن کم است.
یک علت رایج‌تر برای توده‌های پوستی می‌تواند کیست (کیسه‌ای پر از مایع) یا لیپوما (تجمع چربی) باشد که زیر پوست تشکیل می‌شوند. معمولاً NHS (خدمات ملی بهداشت انگلستان) یک رشد غیرسرطانی را از بین نمی‌برد. اما اگر این توده باعث درد شود، جراحی ممکن است یک گزینه مناسب باشد.
بررسی یک توده با یک سونوگرافی ساده و بدون درد قابل انجام است.
یک پزشک عمومی معمولاً می‌تواند شما را برای این مورد ارجاع دهد و مدت انتظار نباید خیلی طولانی باشد. در موارد نادر، ممکن است نمونه‌ای با یک سوزن گرفته شود.
در این بین، ارزش دارد که در مورد گزینه‌های تسکین درد با پزشک عمومی یا داروساز مشورت کنید.
من از سندرم پای بی‌قرار رنج می‌برم. روپی‌نی‌رول و پرامی‌پکسول مصرف می‌کنم اما این‌ها به نظر نمی‌رسد کمک کنند. آیا می‌توانید درمان‌های دیگری پیشنهاد دهید؟
دکتر الی پاسخ می‌دهد: سندرم پای بی‌قرار یک وضعیت دشوار برای درمان است زیرا پزشکان کاملاً آن را درک نمی‌کنند.
بیماران معمولاً در شب‌ها و عصرها احساس نیاز به حرکت‌دادن پاهایشان دارند. ممکن است احساس سوزن سوزن شدن یا گرفتگی نیز تجربه کنند.
شواهدی وجود دارد که این وضعیت ممکن است با کمبود آهن مرتبط باشد، اما این در مورد همه بیماران صدق نمی‌کند.
ما می‌دانیم که سیگار کشیدن، الکل و کافئین این وضعیت را بدتر می‌کنند، بنابراین محدودکردن مصرف این مواد بسیار مهم است.
همچنین به نظر می‌رسد که ورزش به کاهش علائم کمک می‌کند، بنابراین من اغلب به بیماران توصیه می‌کنم روزانه پیاده‌روی کنند و تمرینات کششی برای پاها انجام دهند.
تعداد فزاینده‌ای از داروها برای درمان سندرم پای بی‌قرار تجویز می‌شوند. این داروها شامل پرامی‌پکسول و روپی‌نی‌رول هستند که در اصل به عنوان داروهای پارکینسون شناخته می‌شوند و به مبارزه با لرزش کمک می‌کنند که بیماران درگیر آن هستند.
تحقیقات همچنین نشان می‌دهد که مسکن‌های گاباپنتین و پرگابالین به کاهش شدت علائم کمک می‌کنند.
اغلب سخت‌ترین بخش زندگی با این وضعیت ناراحت‌کننده، این است که منجر به اختلال در خواب می‌شود، که نه تنها ناراحت‌کننده است بلکه می‌تواند مشکلات سلامتی بیشتری نیز ایجاد کند.
پزشکان عمومی می‌توانند مسکن کدئین را برای تسکین درد پا و بهبود کیفیت خواب تجویز کنند. اگر بیماران در حال حاضر دوز حداکثری را مصرف می‌کنند، ممکن است نیاز به ارجاع به یک متخصص خواب باشد.
من بیش از حد از گوشی موبایل خود استفاده می‌کنم، بنابراین در تعطیلات تصمیم گرفتم آن را در کشو قرار داده و درب آن را قفل کنم. باید بگویم که این سم‌زدایی دیجیتال موفقیت بزرگی بود.
به جای پاسخ دادن به ایمیل‌های کاری و گشت‌وگذار در شبکه‌های اجتماعی، من تمرکزم را روی لذت بردن از دریا و آفتاب گذاشتم.
در کمترین زمان، کاهش قابل توجهی در سطح اضطرابم احساس کردم و کیفیت خوابم بهبود یافت.
البته، در دنیای واقعی ما نمی‌توانیم از گوشی‌هایمان غافل شویم. آن‌ها جزئی از زندگی مدرن هستند. اما نگرانم که همه ما زمان زیادی را به صفحه‌های نمایش اختصاص می‌دهیم.
وقتی بیماران به من می‌گویند که از اضطراب و افسردگی رنج می‌برند، یکی از اولین چیزهایی که پیشنهاد می‌کنم کاهش زمان استفاده از موبایل است.
آیا فکر می‌کنید که ممکن است به گوشی خود معتاد باشید؟ آیا سعی کرده‌اید از آن خلاص شوید؟ شرایط چطور پیش رفته است؟
