تماشای پشت سرهم سریال‌ها می‌تواند حافظه و تخیل را تقویت کند
این روزها که سرگرمی‌های دیجیتال جایگاه بزرگی در زندگی روزمره پیدا کرده‌اند، بسیاری از افراد تماشای چندین قسمت یک سریال به صورت مداوم را عادتی وقت‌گیر و حتی ناسالم می‌دانند.
با این حال، پژوهش جدیدی از دانشگاه جورجیا نشان می‌دهد که این عادت می‌تواند اثرات مثبتی بر ذهن داشته باشد و موجب تقویت حافظه، افزایش قدرت تخیل و حتی کاهش استرس شود.
به گزارش فرارو به نقل از پایگاه scitechdaily، نتایج این مطالعه نشان می‌دهد افرادی که به اصطلاح binge-watching می‌کنند، یعنی چند قسمت سریال را پشت سر هم تماشا می‌کنند، معمولا بعد از خاموش کردن تلویزیون همچنان درگیر داستان هستند و در ذهن خود آن را مرور می‌کنند. این درگیری ذهنی برخلاف تصور رایج همیشه منفی نیست و می‌تواند کارکردی مثبت برای مغز داشته باشد.
جاشوا بالدوین، نویسنده ارشد این پژوهش و پژوهشگر پسادکتری دانشگاه جورجیا، می‌گوید: «انسان‌ها موجوداتی قصه‌گو هستند. داستان‌ها نیازهای روانی مهمی مانند ارتباط اجتماعی، احساس استقلال، اعتماد به نفس و حتی امنیت و آرامش را پاسخ می‌دهند. شخصیت‌های داستان می‌توانند این نیازها را برطرف کنند و از این طریق احساس رضایت ایجاد کنند.»
نتایج این تحقیق نشان می‌دهد تماشای پیوسته سریال باعث می‌شود افراد نسبت به کسانی که سریال‌ها را به شکل پراکنده می‌بینند، ارتباط عمیق‌تری با روایت برقرار کنند. این افراد حتی در زمان‌هایی که مشغول تماشای سریال نیستند، ذهنشان همچنان درگیر ماجراهای آن باقی می‌ماند. بالدوین تاکید می‌کند: «افرادی که عادت به تماشای ماراتنی دارند، به طور مداوم درباره داستان‌ها فکر می‌کنند و همین امر باعث تداوم حضور داستان در ذهنشان می‌شود.»
این مطالعه همچنین مقایسه‌ای میان ماندگاری داستان‌های تلویزیونی و کتاب‌ها انجام داده است. بیشتر شرکت‌کنندگان گفته‌اند که سریال‌ها به دلیل جذابیت تصویری و ریتم سریع‌تر، بیش از کتاب‌ها در ذهن باقی می‌مانند. البته پژوهشگران یادآور شده‌اند که کسانی که یک کتاب را به‌طور کامل و دقیق مطالعه می‌کنند، معمولا حافظه عمیق‌تری نسبت به محتوای آن پیدا می‌کنند و همچنان پس از پایان مطالعه ذهنشان با داستان درگیر می‌ماند.
با وجود این یافته‌ها، پژوهشگران تاکید کرده‌اند که تاثیر binge-watching بر سلامت روان نیازمند تحقیقات بیشتری است. نتیجه نهایی به عوامل متعددی بستگی دارد از جمله نوع محتوا، انگیزه بیننده، وضعیت روانی فرد و شرایط محیطی. بالدوین در این‌باره می‌گوید: «ارزیابی تاثیر رسانه‌ها فرآیندی پیچیده است و نمی‌توان برای همه افراد یک نتیجه واحد در نظر گرفت.»
