توهم بصری عجیب و غریب جلوی دوربین؛ هواداران المپیک چشم‌ها را از شناگر چینی برنداشتند
هواداران المپیک زمانی که شناگر چینی، تانگ چیانتینگ، روز دوشنبه با کمر بسیار باریک وارد استخر، محل برگزاری مسابقات شد، شوکه شدند.
فرم غیرممکن چیانتینگ باعث سردرگمی شد، اما این چیزی نبود جز یک توهم بصری عجیب و غریب که توسط لباس شنای او و فضای استخر ایجاد شده بود.
طرفین لباس شنای اسپیدو دو رنگ آبی و سبز-آبی او تقریباً به طور کامل با دیوار پس‌زمینه ترکیب شده بود.
این توهم بصری کمر او را به گونه‌ای نشان داد که به نظر می‌رسید تنها چند اینچ عرض دارد.
این نوع طراحی مد، یک روند است که از دهه ۱۹۶۰ با استفاده از الگوهای هندسی و رنگ‌های متضاد و زنده برای کوچک‌تر نشان دادن پوشنده شروع شد.
در حالیکه چیانتینگ قهرمان جهان در مسابقات ۱۰۰ متر شنای قورباغه، روز دوشنبه مدال نقره را با زمان ۱:۰۵.۵۴ به دست آورد، همه نگاه‌ها به خط کمر او بود.
در ویدئویی که در تیک‌تاک منتشر شده است، چیانتینگ به لبه استخر نزدیک می‌شود و لبه‌های لباس شنای دو رنگ او به طور کامل با پس‌زمینه آبی ترکیب می‌شود.
این ویدئو که بیش از ۷.۱ میلیون بار مشاهده شده، با عنوان ساده «او باریک شده» همراه بود و تماشاگران شبکه‌های اجتماعی از انحناهای بدن این شناگر لذت می‌بردند.
مردم در بخش نظرات شوخی کردند و ویدئو را با اشاره به داروی دیابتی که همچنین برای کاهش وزن استفاده می‌شود، «بازی‌های اوزمپیک» نامیدند. در حالی که شخص دیگری نوشت: «خُب، کیم کارداشیان مت گالا ۲۰۲۴!!!»
لباس شنا با استفاده از رنگ‌های زنده و متضاد که به طور استراتژیک در طول خط کمر طراحی شده بودند، این توهم بصری را ایجاد کرده بود.
این روند به نظر می‌رسد از هنرمند هلندی پیت موندریان الهام گرفته شده باشد که نقاشی‌هایش در اوایل دهه ۱۹۰۰ شامل اشکال هندسی مشابه بود.
طراحی‌های هنری او در سال ۱۹۶۵ توسط ایو سن لوران به دنیای مد آورده شد و اکنون به عنوان «پدر انتزاع» شناخته می‌شود.
این تکنیک رنگ‌بندی از یک الگوی هندسی، معمولاً به شکل ساعت شنی، استفاده می‌کند که ظاهر فرد را تغییر داده و یک نقطه تمرکز به یک ناحیه خاص (در مورد چیانتینگ، خط کمر) ایجاد می‌کند تا چشم‌های شما هر چیز دیگری را نادیده بگیرد.
این به این دلیل است که مغز در واقع به تصویر، به طور کامل نگاه نمی‌کند، بلکه میان‌برهایی می‌گیرد و از برخی جنبه‌ها عبور می‌کند تا بتواند اطلاعات را سریع‌تر پردازش کند.
در سال ۲۰۱۱، محققان دانشگاه گلاسکو دریافتند که وقتی چیزی برای چشم نامشخص است، ذهن پیش‌بینی می‌کند که چه چیزی خواهد دید و خلاها را پر می‌کند.
محقق، فریزر اسمیت، توضیح داد: «در واقع، مغز ما یک پازل بسیار پیچیده را با استفاده از هر قطعه‌ای که بتواند به آن دسترسی پیدا کند، می‌سازد. این‌ها توسط زمینه‌ای که در آن می‌بینیم، خاطراتمان و دیگر حواسمان ارائه می‌شود.»
لارس موکلی، همکار اسمیت از مؤسسه علوم اعصاب و روانشناسی دانشگاه، افزود: «گاهی اوقات حدس مغز می‌تواند آنقدر قانع‌کننده باشد که ما توهمات بصری ببینیم.»
«وظیفه اصلی مغز به حداقل رساندن تعجب است. این همان چیزی است که برای آن تکامل یافته است.»
