افغانستان | تکرار سریال حملات عشایر مسلح به مردم پروان
رسانه‌های داخلی افغانستان از حمله عشایر مسلح «کوچی‌ها» به مردم شهر شیخ‌علی در استان پروان خبر دادند.
به گزارش روزنامه «اطلاعات روز» به نقل از یک منبع محلی، هفته گذشته گروهی از عشایر که مجهز به سلاح‌های پیشرفته هستند، وارد منطقه «شنگریان» در شهر شیخ‌علی پروان شدند.
در این گزارش آمده که ساکنان این منطقه با حضور این عشایر مخالفت کردند و سپس عشایر مسلح گلههای خود را به دره «جرب» منتقل کردند که باعث تخریب کشت‌زارهای مردم شده و ساکنان این دره نیز خواستار خروج این دام‌ها از منطقه شدند.
بر اساس این گزارش، عشایر در «دره جرب» با ساکنان محل درگیر شده و بیش از ۲۰ نفر زخمی شدند. پس از درگیری مسئولان محلی طالبان دخالت کرده و سرانجام عشایر منطقه را ترک کردند.
در همین حال، گروهی دیگر از عشایر مسلح با گلههای خود به منطقه «جنگلک» شهر شیخ‌علی هجوم برده‌اند اما پس از مخالفت مردم، درگیری میان دو طرف رخ داده است.
در این درگیری حدود ۱۰ نفر از ساکنان محلی و یک مرد از عشایر زخمی شدند.
این درگیری هم با دخالت طالبان متوقف شد.
کوچی‌های افغانستان یا کوچیان گروهی از مردم افغانستان هستند که به شیوه کوچ‌نشینی زندگی می‌کنند. کوچی‌ها اغلب از پشتون‌های غل‌زایی هستند. طایفه‌های خروتی، احمدزی و اندر از مهمترین طوایف پشتون‌های کوچی محسوب می‌شوند. البته کوچ‌نشینی در افغانستان منحصر به پشتون‌ها نیست و تعدادی از افغانستانی‌های غیرپشتون مانند گروهی از بلوچ‌ها نیز به این شیوه زندگی می‌کنند.
کوچی‌ها در نقاط مختلف افغانستان پراکنده‌اند و برخی از آن‌ها به پاکستان هم کوچ می‌کنند. آن‌ها منازعه دیرینه و مستمری با هزاره‌ها داشته‌اند که با افزایش جمعیت و رقابت بیشتر برای تصاحب آب و زمین تشدید شده است.
بر اساس گزارش‌های ارتش آمریکا، کوچی‌ها از مهمترین حامیان حکومت طالبان بودند، چرا که طالبان برای سرکوب هزاره‌های شیعه مذهب، بسیاری از زمین‌های آن‌ها را در اختیار کوچی‌ها قرار داده بود. جمعیت کوچی‌های افغانستان حدود ۱٫۵ میلیون نفر یعنی کمتر از ۵ درصد کل جمعیت این کشور برآورده شده که دست‌کم ۶۰ درصد آن‌ها کاملاً کوچ‌نشین باقی مانده‌اند.
زندگی کوچی‌ها از راه دامداری تأمین می‌شود. گوسفند، بز، شتر و الاغ چهار دام اصلی آن‌ها محسوب می‌شوند. طبق گزارش کمیساریای عالی سازمان ملل برای پناهندگان، کوچی‌ها تا پیش از آغاز جنگ داخلی صاحب حدود ۳۰ درصد بزها و گوسفندها و بیشتر شترهای افغانستان بودند و مسئول اصلی تأمین گوشت، پشم، روغن حیوانی و کشک در اقتصاد ملی افغانستان محسوب می‌شدند.
