راز ترتیب کلمات؛ چه کسی در جلسات سازمان ملل ابتدا صحبت می‌کند؟
هر سپتامبر، مسابقه سخنرانی در سازمان ملل متحد آغاز می‌شود. چه کسی اول صحبت می‌کند و چه کسی در فهرستی که منعکس‌کننده سنت و سیاست است، منتظر نوبت خود می‌ماند؟
این شلوغ‌ترین و شاید خاطره‌انگیزترین هفته در مقر سازمان ملل متحد در نیویورک است، زیرا رهبران سراسر جهان برای بحث در مورد مسائل جهانی یا برجسته کردن اولویت‌های کشورهای خود گرد هم می‌آیند.
در نهم این ماه، هشتادمین جلسه مجمع عمومی سازمان ملل متحد آغاز شد. بحث عمومی سالانه که با سخنرانی رهبران در هفته آخر ماه به اوج خود می‌رسد، مورد توجه بسیاری است.
بحث عمومی چیست؟
بحث عمومی، نشست سالانه‌ای است که در ماه سپتامبر با حضور روسای دولت‌ها و حکومت‌های ۱۹۳ کشور عضو سازمان ملل متحد برگزار می‌شود.
این بحث معمولاً اولین جلسه است و به استثنای جلسات سطح بالای همزمان، تنها جلسه‌ای است که رؤسای دولت‌ها و حکومت‌ها به طور منظم در آن شرکت می‌کنند.
طبق آنچه العین نیوز در وب‌سایت سازمان ملل متحد بررسی کرده است، پس از سخنرانی، هیچ بحث یا گفتگوی مستقیمی صورت نمی‌گیرد. با این حال، کشورهای عضو حق پاسخ دارند که باید به صورت کتبی توسط رئیس کشور ارائه شود.
چه کسی اول صحبت می‌کند؟
طبق روال معمول، دبیرکل سازمان ملل متحد پس از افتتاح جلسه، بیانیه‌ای ایراد می‌کند و پس از آن رئیس مجمع عمومی سخنرانی می‌کند.
از حداقل دهمین جلسه مجمع عمومی در سپتامبر ۱۹۵۵، رسم بر این بوده است که برزیل بحث را آغاز کند.
طبق پروتکل و خدمات ارتباطی سازمان ملل، هیچ کشوری در روزهای اولیه نمی‌خواست بحث را آغاز کند و برزیل چندین بار مداخله کرد و پس از آن ایالات متحده به عنوان کشور میزبان قرار گرفت.
ترتیب سخنرانان سایر کشورهای عضو به معیارهایی مانند تعادل جغرافیایی، سطح نمایندگی و ترجیحات آن‌ها بستگی دارد، به عنوان مثال، ممکن است رئیس یک کشور در شروع بحث در نیویورک حضور نداشته باشد.
علاوه بر اعضا، تنها کشورهای دیگری که برای شرکت دعوت شده‌اند، کشورهای ناظر غیر عضو، واتیکان و کشور فلسطین و همچنین اتحادیه اروپا هستند که دارای مقام ناظر در سازمان ملل متحد است.
مدت زمان یک سخنرانی چقدر است؟
رهبران موظفند به یک محدودیت زمانی اختیاری ۱۵ دقیقه‌ای پایبند باشند. سخنرانان با چراغ قرمز چشمک‌زن به محض اتمام وقتشان مطلع می‌شوند و هرگز نباید صحبتشان قطع شود.
طبق سوابق سازمان ملل، فیدل کاسترو، رهبر فقید کوبا، هنوز رکورد طولانی‌ترین سخنرانی تاریخ را در اختیار دارد که به سال ۱۹۶۰ برمی‌گردد، با ۲۶۹ دقیقه، کمی کمتر از چهار ساعت و نیم، پس از قول اینکه «تمام تلاش خود را خواهیم کرد تا مختصر باشد.»
سخنرانی‌های طولانی و بسیار طولانی دیگری نیز وجود داشته است، اما شاید آن‌ها بیشتر به خاطر محتوایشان مشهور بودند تا طولشان.
در سال ۲۰۰۶، در بحبوحه تشدید تنش‌ها بین ایالات متحده و ونزوئلا، هوگو چاوز، رئیس‌جمهور ونزوئلا، جورج دبلیو بوش، رئیس‌جمهور وقت ایالات متحده را از تریبون «شیطان» نامید.
در سال ۲۰۰۹، معمر قذافی، رهبر فقید لیبی، یک سخنرانی ۱۰۰ دقیقه‌ای تند و تیز ایراد کرد که در آن به شدت از شورای امنیت سازمان ملل و حق وتوی پنج عضو دائم انتقاد شد.
در سال ۲۰۱۲، بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل، کارتونی از یک بمب هسته‌ای را در دست گرفت تا به جهان هشدار دهد که ایران تنها چند ماه با دستیابی به توانایی ساخت سلاح هسته‌ای فاصله دارد.
در سال ۲۰۱۷، دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور ایالات متحده (در دوره اول ریاست جمهوری خود) تهدید کرد که «کره شمالی را به طور کامل نابود خواهد کرد» و رهبر آن، کیم جونگ اون، را «مرد موشکی» توصیف کرد.
