کدام بیماری‌های مقاربتی در افغانستان بیشتر رواج دارد؟
افغانستان یکی از کشورهایی است که در آن انواع بیماری‌های مقاربتی یا بیماری‌های آمیزشی (STI/STD) به شکل گسترده‌ای شیوع دارد.
براساس گزارش سازمان بهداشت جهانی، انواع مختلفی از این بیماری‌ها از جمله سیفلیس، سوزاک، ایدز و سایر عفونت‌های ویروسی در سراسر این کشور وجود دارد.
بیماری‌های مقاربتی توسط باکتری‌ها، ویروس‌ها و انگل‌ها ایجاد می‌شوند و از طریق رابطه جنسی بدون محافظت (واژینال، مقعدی یا دهانی) و تماس پوستی با اندام تناسلی منتقل می‌گردند. حتی ویروس زیکا نیز ممکن است به صورت جنسی منتقل شود.
عفونت‌های باکتریایی شامل واژینیت باکتریایی، کلامیدیا، سوزاک، لنفوگرانولوما ونرم (LGV) و سیفلیس هستند.
ویروس‌ها نیز باعث ایجاد زگیل‌های تناسلی، هپاتیت B، پاپیلوماویروس انسانی (HPV) و ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) می‌شوند. انگل‌ها نیز عامل بیماری تریکومونیازیس و شپش عانه هستند.
این بیماری‌ها در سراسر جهان شایع هستند، اما برخی از آن‌ها مانند شانکروئید، LGV و گرانولوما اینگوئینال بیشتر در کشورهای کم‌توسعه یافته‌تر شایع هستند.
گردشگران و مسافران در صورت داشتن رابطه جنسی بدون محافظت با افراد ناشناس یا استفاده از خدمات کارگران جنسی در معرض خطر بالای ابتلا به این بیماری‌ها قرار دارند.
علائم این بیماری‌ها می‌تواند شامل ترشحات غیرعادی از اندام تناسلی، سوزش هنگام ادرار، خونریزی پس از رابطه یا بین دوره‌های قاعدگی، راش‌ها و زخم‌ها در نواحی تناسلی و مقعدی، بزرگ‌شدن غدد لنفاوی در ناحیه کشاله ران و تب ناگهانی یا علائم شبه آنفلوانزا باشد.
افراد باید احتیاط لازم را برای پیشگیری از ابتلا به این بیماری‌ها انجام دهند. استفاده صحیح و مداوم از کاندوم، خودداری از رابطه جنسی تصادفی، پرهیز از تاتو، پیرسینگ و استفاده مشترک از وسایل بهداشتی از جمله این اقدامات است. واکسیناسیون برای هپاتیت B و پاپیلوماویروس انسانی (HPV) نیز می‌تواند موثر باشد.
بیماری‌های مقاربتی یکی از چالش‌های بهداشتی جدی افغانستان به شمار می‌روند که نیاز به توجه جدی و اقدامات پیشگیرانه گسترده دارد.
