راز استفاده از حشره‌کش در ارتفاع ۳۰ هزار پایی؛ چرا برخی پروازها سم‌پاشی می‌شوند؟
برخی کشورها از خطوط هوایی می‌خواهند پیش از ورود یا هنگام پرواز، داخل هواپیما را با مواد حشره‌کش ضدعفونی کنند تا از انتقال بیماری‌هایی مانند زیكا، مالاریا و تب دِنگی جلوگیری شود.
این اقدام به‌ویژه در مسیرهایی که از مناطق گرمسیری عبور می‌کنند الزامی است و گاهی حتی هنگام حضور مسافران انجام می‌شود.
در برخی کشورها مانند اکوادور، هند، سیشل و زیمبابوه، تمام پروازهای ورودی باید در حالی که مسافران در کابین حضور دارند، با اسپری‌های حشره‌کش سم‌پاشی شوند. در مقابل، کشورهایی چون استرالیا، نیوزیلند، جامائیکا و شیلی اجازه می‌دهند عملیات ضدعفونی قبل از سوار شدن مسافران انجام گیرد. برخی کشورها نیز بسته به مبدأ پرواز و وضعیت شیوع بیماری تصمیم می‌گیرند؛ برای مثال پروازهایی از مناطق دارای تب زرد به مقصد تایلند یا از کشورهای درگیر ویروس زیكا به مصر معمولاً مشمول این مقررات هستند.
کاربرد مواد حشره‌کش در پروازها به دهه ۱۹۴۰ میلادی بازمی‌گردد. در آن زمان، شرکت‌های هواپیمایی برای «ضدعفونی» محیط از این ترکیبات استفاده می‌کردند. متداول‌ترین ماده در این ترکیبات «پرمترین» است؛ ماده‌ای که روی سیستم عصبی حشرات اثر می‌گذارد و موجب از کار افتادن آن می‌شود.
مایکل بولیکاسترو، سم‌شناس و پزشک ساکن سینسیناتی، در گفت‌وگو با روزنامه «یو‌اس‌ای تودی» گفت هدف اصلی پرمترین مختل کردن سیستم عصبی حشرات است، اما اثر آن بر انسان‌ها بسیار محدودتر است. او در عین حال افزود که مطالعات اندکی درباره آثار درازمدت تماس با مقادیر پایین این مواد در میان خلبانان و مهمانداران انجام شده است.
این سموم معمولاً مورد تأیید سازمان جهانی بهداشت‌اند، اما ترکیبی از مواد دافع، حلال‌ها و ترکیبات شیمیایی دیگر هستند که می‌توانند در برخی افراد، به‌ویژه نوزادان، زنان باردار، سالمندان و مبتلایان به آسم، تحریک ایجاد کنند. به همین دلیل، آژانس حفاظت از محیط‌زیست آمریکا استفاده از آنها در پروازهای تجاری را محدود کرده است.
در سال‌های اخیر، اتحادیه‌های کارکنان پرواز خواستار جایگزینی روش‌های مکانیکی به جای استفاده از مواد شیمیایی شده‌اند. هم‌زمان، مراجع علمی از جمله مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها تأکید کرده‌اند که هنوز پژوهش‌های کافی درباره آثار تماس طولانی‌مدت با این مواد انجام نشده است.
