این جراح حین عمل یک بیمار سرطانی به همان بیماری مبتلا شد!
پزشکی که بر روی یک بیمار سرطانی عمل می‌کرد، به طور تصادفی با ایجاد یک زخم روی دستش این بیماری را به خودش منتقل کرد، اتفاقی که گمان می‌رود اتفاقی بی‌نظیر باشد.
یک مرد ۳۲ ساله اهل آلمان به نوعی نادر از سرطان مبتلا شده بود و برای برداشتن تومور از شکمش زیر تیغ جراحی رفت.
در حین جراحی، دکتری که این عمل را انجام می‌داد، به طور تصادفی دست خود را برید، اما زخم بلافاصله ضدعفونی و پانسمان شد.
با این حال، پنج ماه بعد، جراح ۵۳ ساله متوجه یک توده کوچک شد که ناشی از زخمی بود که ماه‌ها قبل در حین عمل جراحی برای او اتفاق افتاده بود.
معلوم شد که این توده یک تومور بدخیم است و آزمایش‌ها نشان داد که از نظر ژنتیکی مشابه سرطانی است که بیمار سابقش از آن رنج می‌برد.
این باعث شد تیم پزشکی که او را معالجه کرده بودند به این نتیجه برسند که وقتی سلول‌های تومور وارد بریدگی دستش شده بود به سرطان مبتلا شده است.
نویسندگان گزارش این مورد را یک وضعیت اتفاق معمولی می‌دانند، زیرا در پیوند سنتی، بدن پاسخ ایمنی ایجاد می‌کند و هر بافت خارجی را پس می‌زند، و در مورد پزشک نیز چنین انتظاری را داشتند.
با این حال، با توجه به رشد تومور، نشان می‌دهد که بدن جراح دارای یک پاسخ ایمنی ضد تومور غیر موثر است.
در حالی که این مورد در ابتدا در سال ۱۹۹۶ گزارش شده بود، دوباره با علاقه دوباره ظاهر شد.
پزشکان در مطالعه‌ای که مجله پزشکی نیوانگلند منتشر شده است، جزئیات پیوند تصادفی هیستیوسیتوم فیبری بدخیم بیمار، یک نوع سرطان نادر که در بافت نرم تنها با ۱۴۰۰ تشخیص در سال شکل می‌گیرد را شرح دادند.
پزشک در حین انجام عمل جراحی برای برداشتن سرطان از شکم بیمار، هنگام تلاش برای قرار دادن درن در بیمارش، کف دست چپ خود را زخمی کرد. زخم بلافاصله ضد عفونی و پانسمان شد.
در حالی که عمل جراحی اولیه بیمار سرطانی با موفقیت انجام شد، وی به دنبال عوارض پس از عمل جان باخت.
پنج ماه بعد، یک «تورم تومور مانند» سخت ۱.۲ اینچی در پایه انگشت میانی چپ دکتر ظاهر شد و او به یک متخصص دست مراجعه کرد.
یک معاینه وسیع شامل آزمایشات آزمایشگاهی و خون متعدد انجام شد که هیچ یافته غیرطبیعی را نشان نداد.
به هر حال تومور برداشته شد و با بررسی توده زیر میکروسکوپ مشخص شد که آن نیز یک هیستیوسیتوم فیبری بدخیم است.
پزشکی که هم بیمار سرطانی و هم جراح را معالجه می‌کرد، این سوال را مطرح کرد که آیا تومورها به هم مرتبط هستند یا خیر.
نمونه‌های هر دو تومور بیشتر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و مشخص شد که یکسان هستند.
هر دو نوع سلول‌ها و آرایش آن‌ها یکسان بودند، به این معنی که جراح ممکن است به طور ناآگاهانه سلول‌های سرطانی را از بیمار به بریدگی دستش منتقل کرده باشد و به بیماری اجازه داده ریشه‌دار شود و در بدن او رشد کند.
نویسندگان نوشتند: به طور معمول، پیوند بافت آلوژنیک از یک فرد به فرد دیگر باعث ایجاد یک پاسخ ایمنی می‌شود که منجر به رد بافت پیوندشده می‌شود.
در مورد جراح، یک واکنش التهابی شدید در بافت اطراف تومور ایجاد شد، اما توده تومور افزایش یافت، که نشان‌دهنده یک پاسخ ایمنی ضد توموری غیر موثر است.
نویسندگان بر این باورند که تومور از طریق چندین مکانیسم از تخریب ایمونولوژیک فرار کرده است، از جمله تغییر در مولکول‌های سلول‌هایش و ناتوانی در تشخیص و حمله موثر به سلول‌های تومور در بدن جراح.
دو سال پس از برداشتن تومور توسط جراح، هیچ نشانه‌ای از گسترش یا بازگشت سرطان وجود نداشت.
پزشکان خاطرنشان کردند که این مورد جالب بود زیرا بافت پیوندشده با بافت میزبان متفاوت است و معمولاً توسط سیستم ایمنی میزبان در تلاش برای تخریب آن هدف قرار می‌گیرد.
به همین دلیل است که گیرندگان عضو باید از داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی استفاده کنند تا مطمئن شوند بدن آن‌ها عضو پیوندشده را پس نمی‌زند.
اما در حالی که جراح در اطراف بریدگی اصلی خود دچار التهاب شد، پاسخ ایمنی او مانع از رشد تومور نشد.
مواردی مانند جراح بسیار نادر است و هیچ آماری در مورد سرطان پیوند وجود ندارد.
یک بررسی در سال ۲۰۱۳ از این موارد منتشر شده در چشم‌اندازهای Cold Spring Harbor in Medicine، بیان می‌کند که هیچ تخمینی از خطر انتقال سرطان از اهداکننده به گیرنده وجود ندارد و داده‌های محدودی در مورد این موضوع وجود دارد.
نویسندگان گزارش نوشتند: بروز هرگونه انتقال سرطان به حدی کم است که گزارش‌های موردی پراکنده منبع اصلی اطلاعات است.
بررسی قبلی در سال ۱۹۹۳ که به داده‌های دهه ۱۹۷۰ نگاه کرد، همچنین نشان داد که فقط گزارش‌های «پراکنده» از انتقال سرطان از طریق اهدای عضو وجود دارد.
بررسی سال ۲۰۱۳ اضافه کرد: فرکانس پایین و مرحله بسیار متغیر سرطان‌ها به این معنی است که محاسبه خطر قطعی غیرممکن است.
با این حال، نویسندگان ادامه دادند، داده‌ها به احتمال زیاد میزان بروز واقعی را دست کم می‌گیرند.
با استفاده از داده‌های محدود موجود، نویسندگان گزارش ۲۰۱۳ دریافتند سرطان‌هایی که حداقل در یک مورد از اهداکننده به گیرنده منتقل شده‌اند شامل سرطان سینه، سرطان روده بزرگ، سرطان کبد، سرطان ریه، ملانوما، سرطان تخمدان، سرطان پروستات و سرطان کلیه است.
